Evlat! Evlat..! Evladım… Baba olunca tüm çocuklar senin evladın, tüm kızlar, tüm oğlanlar. Baba olunca dünyanın yükü sende, dünyanın borcu üstünde. Babaysan kızacaksın. Babaysan bağıracaksın. Babaysan koruyacaksın. Babaysan sabredeceksin. Babaysan seveceksin. Utku, benim evladım. Nasıl sevmem, nasıl yanmam? Nasıl, nasıl!? Mavi laciverti tutan yumuk ellerine nasıl veda edeyim? Hiç tanımadım ki, hiç duymadım ki sesini. Hiç koklamadım ki saçlarını. Bir babanın bir evladı göçerse buradan, tüm babaların içi yanar. Nasıl yanmaz? “Adana Demirspor” dedi, çocuk yüreğiyle masmavi bir devi sevdi. Peki, sen neden varsın Adana Demirspor? Neden? Sen, hiç kimse için değilse bile, Utku için varsın. Utkular için varsın Demirspor! Onların umudu, neşesi sensin. Sahada sensen, tribünde onlar, sokakta onlar… Cennette onlar… Sen Utku’nun, Utkuların takımısın Adana Demirspor. Onlar için, hepimiz için… Var ol Demirspor! Var ol!
2008'den Beri...