Ana içeriğe atla

Konya Deplasmanından #2

Ankara Tayfası'nın Konya deplasmanı izlenimleri devam ediyor; bu seferki yazı Gökhan Arıkan'dan. Çağatay'ın aksine yola Ankara'dan, hızlı trenle çıkan Gökhan'ın kalemi "hız ve politika" meselesine de değiniyor:

"Ayak uyduramıyor muyuz, yeni olan garip mi oluyor; Ankara – Konya hattında hızlı tren var artık. İnsan bundan yüz yıl öncesini hayal ediyor, demiryolu. Haftalarca süren mesafelerin günlere, saatlere inmesi; hız. Charlie Chaplin, Büyük Diktatör filminin sonunda kürsü başına geçip attığı nutukta hep aynı vurguyu yapıyor: Hız. Deplasmana gitmek uzun saatler boyu sohbet, yolculuk demekti, iki çay içmeye fırsat bulmadan Konya'da bulduk kendimizi. 1940'larda bildiğimiz buharlı lokomotifler, Kara Kurtlar da aynıydı, hız. Demiryolu bu modern vurguya sahipti, demir, çelik, sanayi, kalkınma, ve saire. Demirspor ise madalyonun öteki yüzü, fabrika bacalarından dünyayı karartan dumanların arasından umut, işçi, insan, dayanışma, şehir, şehrin emekçileri. 

Bizler, demiryollarının mümkün kıldığı sanayinin diğer yüzüydük. Ücretinin tümünü asla tam almayan çalışanlar, o ücreti evde bekleyen kadınlar, o ücretle okuyan çocuklar. Bir şeylerimiz hep tam olmadı; gelirimiz düzenliydi, maaşlarımız aylıktı, ama asla verdiğimizin hepsini geri almadık. Bu yarım kalan parça, emeğimizin asla bize tam olarak dönmemesindendi. Eksik olan etrafında dayanışma, işverenin vermediğini birbirimizden giderme; ücretimiz kısıktı, ama umudumuz açık. Biz birbirimizin yüzünde bulduk umudu.

Demirsporlu, belki bu yüzden kendini tam olarak ancak tribünde hissetti. Tüm olduğunu, müdahil olduğunu, ancak yenen gol sonrası küfür ederken, yanındakinin daha kallavi küfründe buldu, atılan gol sonrası tanımadığı insanlara sarılırken buldu; neyi, devam etme kudretini. O kudret topçulardan değil, kitlenin kendisinden. Demirspor'a hangi topçu gelse, ilk söylediği buna benzer bir cümle, hangi topçu gitse, özleyeceğini söylediği buna benzer bir cümle; taraftar diyorlar ya, bakmayın bu futbol ağzına, biz kendimize tarafız, kitleyiz.

Kimsa pay çıkarmasın kendine, Konya deplasmanından bir puanı kotaran bizlerdik. Çağrımıza kendini veren topçularımızdı, biz bağırdıkça koşan, koştukça daha çok bağırdığımız, ve tüm maçı son on dakikaya sığdıran topçularımız. Ola ki bir takım son dakikalara iki farkla mağlup girsin, beklenen tribünlerin boşalmasıdır. Ha deyin, deplasman tribünü, polis dışarı salmaz, o taraftar niye bağırmaya devam etsin ki. Mağlupsun, otur oturduğun yerde, bırak ev sahibi tribün galibiyetin tadını çıkarsın. Yok, bizik, Hız ile gelmişiz, son on dakikaya tüm maçı sığdırırız. Muzaffer komutanın kibriyle değil de, galip ordunun eri gibi rahatça bir gülümsemeyle evimize döneriz. Zaten her savaşta biz ölüyoruz, olacakları bilmenin rahatlığıyla, çokluğumuzla, bir dahaki deplasmanı bekleriz, yensek de bizik, yenilsek de bizik."

Yorumlar

serdanka dedi ki…
"...bir dahaki deplasmanı bekleriz, yensek de bizik, yenilsek de bizik..." Bu mudur? Budur :)))
Onur BİÇER dedi ki…
Çok güzel bir yazı olmuş, eline sağlık.

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ben Bunu Hak Ettim...

Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu.  Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar.   Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek.  Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta

NE OLDU SİZE?

En sonda söyleyeceğimi en başta söyleyeyim. Bu bir tribün yazısıdır. Tribünlere yazılmıştır. Demirspor tribünlerine.  Sasa Polyester Sanayi A.Ş.  Baştuğ Metalürji San. A.Ş.  Beyteks Tekstil San. Tic. A.Ş.  Elita Gıda San. Tic. A.Ş.  Abdioğulları Plastik Ambalaj San. A.Ş.  Dioki Petrokimya San. A.Ş.  Güney Çelik Hasır ve Demir Mamulleri San. Tic. A.Ş. Bu şirketler ISO kayıtlarına göre Türkiye’nin en büyük 300 firması içinde Adana’da faaliyet göstermekte olanlar.  Bu şirketlerden bir tane forma reklamı aldık mı?  Stad sponsorluğu?  Ne bileyim altyapı desteği?  Kim takımı fonluyor?  Murat Sancak ve ilişkili şirketleri, çevresi vesilesi ile kulübe kazandırdığı sponsorlar.  Adana bu, Demirspor bu. Bunu unutmamak gerekir. Ben Murat Sancak’ı bir başkan, bir ağabey olarak çok seviyorum ve çok takdir ediyorum. Kulübümüz üzerindeki emeklerini asla yok sayamam. Benim diyen Adanalıdan, benim diyen Demirsporludan daha fazla katkısı var kulübe.  Bugün dünya yıldızı futbolcu alırız almayız ama bekley

Adana Demirspor: 4 - Beşiktaş: 2

 Adana Demirspor varsa umut vardır. 3. kalecisi, yedek oyuncusu, sahası, tribünü fark etmez; Demirsporlu devam eder! Bugün 4-0'a getirdiğimiz maçtan iki farklı galip ayrıldık. İç sahadaki kayıpsız gidişat devam etti. 3. haftanın erteleme maçında, öncesinde hafta sonunun kaleci ve kırmız kart krizlerinin damga vurduğu, maç içinde ilk golü atan Belhanda'nın da fenalaşıp oyuna devam edemediği, 2008'li yedek kaleci, 2005'li yedek oyuncularla kadroyu tamamladığımız günde yine skor üretmeyi bildik; yediğimizden fazlasını attık. İşte kazanmanın yolu bu! Belhanda, Niang, Emre Akbaba ve Yusuf Erdoğan'la fileleri sarstık. Niang'ın dördüncü, Yusuf Erdoğan'ın üçüncü golleri oldu. Bu lige damga vuracağımızı biliyorduk; öyle olmaya devam ediyor.