Sana söz yine baharlar gelecek...

Adanam ilginç bir şehirdir. 44,5 milletten insanı verimli topraklarında beslemek üzere bağrına basmış bir kültür mozaiğidir güzel şehrim. Her cinsten, her türden, her anlayıştan insanın biraraya gelmesinden doğan sıkıntıları da zaman zaman yaşar. "Beyaz" a herkes "Beyaz" demez bu şehirde. Kimisi "yeşil" der, kimisi "eflatun".. İşi abartıp "siyah" diyende çıkar bazen, ılımlı yaklaşıp "gri" diyende olur. ama söz iki renge; "MAVİ-LACİVERT" e gelince , büyük bir grup için akan sular durur.. Ona da karşı çıkanlar olur elbet, ama sesleri bize kadar gelmez ya da biz duymazdan geliriz.

"Kozmopolit" kelimesinin hakkını sonuna kadar veren bu şehrin çocuklarından bir kısmı "Gurbette Demir Gibiyiz" diye haykırır. Güzel bir birliktelik, bir oluşum kurulur. Ama memleketin huyundan mıdır, suyundan mıdır bilinmez, gene benzeri olmayan karakterler birbirini bulmuştur. Solcusu da vardır sağcısı da.. Alkol alanı da vardır, almayanı da. Sakini, delisi, gevezesi, suskunu, hırçını, arabulucusu.. Ne ararsanız vardır ANKARA TAYFASInda.. Sadece iki şey yoktur: Hükümran ve hükmedilen.

Kısaca memleketim insanını ve Ankara Tayfası'nı kendimce özetledikten sonra attığım başlığın sebebine gelelim. 5000 küsür gün oldu bu takımın olması gereken yerden uzak olduğu zaman dilimi. Sadece çıkamamayı bırakın, neler neler yaşandı. 3. lige düşmeler, sahipsiz kalmalar, önyargılar.. Takım için aynı şeyi söyleyememekle beraber, bu süre zarfında olumlu şeylerde oldu. Gönül verenleri, özverileri, umutları, hayalleri her geçen gün katlanarak çoğaldı. Fakat yıllardır üstüste son maçlara kadar gelip, son anlarda emeline ulaşamayan başka bir takım yoktur sanırım bizimki kadar. Her Nisan sonu, Mayıs başı bizim için eziyet oldu, zulüm oldu. Sağolsun Şimşeğim bu sene bizi mazur gördü de, ne düşme korkusu var, ne çıkma stresi.. Uzun zaman sonra ilk kez bu mevsimde kafamız rahat! Kalecisiz, hocasız geçen bir seneye rağmen, iç sahada tribünün desteğiyle(dış sahada nedense duyuramadık sesimizi. ya da duymak istemediler ne bilelim) son 3 maça kadar taşıdık umudumuzu. Olmadı.. Aslında olmayacağı da belliydi ya, neyse..

Diyeceğim odur ki; umuttur insanı yaşatan, hayat veren, yaşama sevincine boğan. "5000 gün oldu, bir 5000 gün daha bekleriz" demiyorum ben. Her taze başlangıç bir umuttur. Tüm geçmişi aklımdan siliyorum. Önümüzdeki sene diyorum. Önümüzdeki sene olacak. İnan be Şimşeğim.. Bizler inanıyoruz, sende inan. Biraz gayret et. Üst kategorilerde bile senin kadar sevilen var mı? Senin kadar tapılan var mı? Sen az bir kıpırdan yeter. Küçücük bir kartopuyla başlar koca çığlar. Önüne geleni yıkar, siler, süpürür. Hadi be Şimşeğim.. Hadi be koca çınar..

SANA SÖZ YİNE BAHARLAR GELECEK, SANA SÖZ IŞIK SÖNMEYECEK... SÖZ!!!