Ana içeriğe atla

Camp Nou, Bernabeu..

Milli takımın 2010 dünya kupasındaki rakipleri belli olmadan “bir deplasmana gidelim” fikri ortaya atılmıştı. Rakipler belli olduğunda coğrafi olarak en uzak ama mantıklı düşününce en yakın deplasmandı, İspanya.
Uçak biletlerini aldıktan sonra artık geri dönüş yoktu. 21 Mart Cumartesi Madrid’e, gece otobüs yolculuğuyla da 22 Mart’ta Barselona’ya varıldı.
Barselona göz kamaştırıcı bir şehir. Gaudi’nin mimarisi şehre damgasını vurmuş. Las Ramblas, Sagrada Familia, Casa Mila, Casa Battle, Kolomb kulesi, Park Güell, tapaslar, paella, sangria ve tabi ki Camp Nou. Futbolsever tabiriyle “hacı olduk” diyebilirim. Yüz bin seyirciyi bir arada görmek etkileyiciydi. Ancak Camp Nou bizde hayal kırıklığı yarattı. Tribünlerin yüzde sekseninin üstü açıktı, en üst katta izleyince rakım farkından dolayı soğuktan donduk. Camp Nou’nun merdivenlerinden çıkarken göze hitap etmeyen beton yığını ile karşılaşıp şaşırıyorsunuz. Gaudi yaşasaydı “bitmeyen kilise Sagrada Familia”yı bitirmeden önce Camp Nou’ya el atardı, sanırım.
On dakika bile bağıran bir tribün grubu yoktu. Bir tane davul gördük, ara sıra yüz bin kişi kendi marşlarını söylüyorlardı, o kadar. Altı tane gol oldu,











Messi’nin golünü görmek şans oldu. Tarihi eserleri, meydanları, sokaklardan binalara taşan heykel sanatı. Hepsine rağmen İstanbul kadar tarihsel zenginlik yok elbette, ama turizmi ve insanları önemseyen yöneticileri var. Barselona’nın trafik girmeyen meydanlarını gezerken aklıma hangi partinin Kazlıçeşme tarlasında, hangisinin Çağlayan döner kavşağında miting yapacağı geldi, meydan kültürsüzlüğümüze hayıflandım.
Ölmeden görülmeli Barselona; Camp Nou şart değil ama yüz bin kişiyle Barcelona FC izlenmeli.
Sevilla Meral’in en sevdiği şehir oldu, benim için de öyleydi. Erguvan kokuları, çiçekler sokaklara sinmişti. Granada yerine Al Hambra sarayı demek yeterli. Sanırım bir mart cumasında yirmi bin turist geziyordu Al Hambra’yı, on iki buçuk euro ödeyerek.
Milli maç günü Madrid’e geldik. Madrid, Barselona kadar turistik değil. Belki de son günlere gelmenin yorgunluğuyla böyle düşünüyorum.













Algıda seçicilik demeyin ama en dikkat çekici güzelliklerden birisi mini etekli kızların sokaklarda hiç kimse tarafından rahatsız edilmeden, laf atılmadan rahatça yürüyebilmesiydi. Bir diğeri ise yüzlerce Türk’ün Madrid’in en merkezi meydanı olan Puerta Del Sol’da toplanıp tezahürat yapmasına, sokaklardaki yüzlerce Türk milli formalı insana kimsenin bir şey söylememesi, birlikte aynı metroyla Bernabeu’ya giderken en ufak bir olay olmamasıydı.
Mavi lacivert formalı veya atkılı yedi kişiydik, maç günü hiçbir yerde milli forma ve atkı bulamadım. Bernabeu tribünlerine yürüyen merdivenlerle çıkılıyor, tribünlerin tamamı kapalı, ayrıca üstten ısıtma sistemiyle taraftarın zatürre olmaması için çaba harcanıyor. Camp Nou’dan beş gömlek daha iyi. Yenseydik her şey daha güzel olacaktı.
Güzel anılarla ve gideceklere rehberlik edebilecek kadar bilgiyle döndük İspanya’dan.
Darısı Mondiali Antirazzistiye..

Yorumlar

kebabman dedi ki…
Keske Barselona'ya gitmisken Olimpiyat Stadinin oldugu tepeye cikip,kraliyet sarayinin onunden muzik esliginde dans ettirilen fiskiyeli havuzlarin gorsel guzelligi ile Barselona'yi tepeden seyretmis ve gun batisina sahit olmus olsaydiniz.

Barselona'da beni en cok etkileyen sey bu gosteri ve tepe manzarasi olmustu.

http://www.flickr.com/photos/sefik_akkurt/2675779574/in/set-72157606207432492/

Sizi oralarda yalniz biraktigim icin kusuruma bakmayin.Gecerli mazeretlerim vardi.
yavuzy dedi ki…
Keyifle okudum, eline sağlık... Evet, darısı anti-razisti'ye!
Jose Marti dedi ki…
bende hayıflandım şimdi oraya gitmemiş oluşumuza. bizi yalnız bırakmadın şefik abi, darda kaldığımızda yanımızdaydın..
anti-razisti sarmaya başladı zihinleri, hayırlısı diyelim..
geyik1940 dedi ki…
Küçük bir düzeltme: Elhamra'ya giriş 12 euro idi.

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ben Bunu Hak Ettim...

Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu.  Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar.   Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek.  Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta

NE OLDU SİZE?

En sonda söyleyeceğimi en başta söyleyeyim. Bu bir tribün yazısıdır. Tribünlere yazılmıştır. Demirspor tribünlerine.  Sasa Polyester Sanayi A.Ş.  Baştuğ Metalürji San. A.Ş.  Beyteks Tekstil San. Tic. A.Ş.  Elita Gıda San. Tic. A.Ş.  Abdioğulları Plastik Ambalaj San. A.Ş.  Dioki Petrokimya San. A.Ş.  Güney Çelik Hasır ve Demir Mamulleri San. Tic. A.Ş. Bu şirketler ISO kayıtlarına göre Türkiye’nin en büyük 300 firması içinde Adana’da faaliyet göstermekte olanlar.  Bu şirketlerden bir tane forma reklamı aldık mı?  Stad sponsorluğu?  Ne bileyim altyapı desteği?  Kim takımı fonluyor?  Murat Sancak ve ilişkili şirketleri, çevresi vesilesi ile kulübe kazandırdığı sponsorlar.  Adana bu, Demirspor bu. Bunu unutmamak gerekir. Ben Murat Sancak’ı bir başkan, bir ağabey olarak çok seviyorum ve çok takdir ediyorum. Kulübümüz üzerindeki emeklerini asla yok sayamam. Benim diyen Adanalıdan, benim diyen Demirsporludan daha fazla katkısı var kulübe.  Bugün dünya yıldızı futbolcu alırız almayız ama bekley

Adana Demirspor: 4 - Beşiktaş: 2

 Adana Demirspor varsa umut vardır. 3. kalecisi, yedek oyuncusu, sahası, tribünü fark etmez; Demirsporlu devam eder! Bugün 4-0'a getirdiğimiz maçtan iki farklı galip ayrıldık. İç sahadaki kayıpsız gidişat devam etti. 3. haftanın erteleme maçında, öncesinde hafta sonunun kaleci ve kırmız kart krizlerinin damga vurduğu, maç içinde ilk golü atan Belhanda'nın da fenalaşıp oyuna devam edemediği, 2008'li yedek kaleci, 2005'li yedek oyuncularla kadroyu tamamladığımız günde yine skor üretmeyi bildik; yediğimizden fazlasını attık. İşte kazanmanın yolu bu! Belhanda, Niang, Emre Akbaba ve Yusuf Erdoğan'la fileleri sarstık. Niang'ın dördüncü, Yusuf Erdoğan'ın üçüncü golleri oldu. Bu lige damga vuracağımızı biliyorduk; öyle olmaya devam ediyor.