Maç için söylenebilecek fazla birşey yok. Bu sene klasmana çıkmış , kendisini bilerek oynayan Altınordu' ya hiçbir varlık gösteremeyerek mağlup olduk. Sezon başından bu yana bir 11 oturtamadık. Geçen haftalarda ilk 11 de oynayan Yasin kadroda yok , sezonun flaş ismi Serdar ise yedeklerde. Durmadan bir oyuncu devirdaimi var takımda. Oyuncu sayısı 35 olunca her oyuncuya şans vererek ağızlarına bal çalınmaya çalışılıyor. Ama taraftar olarak bizlerin ağzını tadı kalmadı. Her maç çıktığımız taktik farklı , hadi taktikten vazgeçtik sahaya çıkış amacımızla yaptıklarımız uyuşmuyor. Kendi evimizde oynuyoruz, sözüm ona galibiyet için sahaya çıkıyoruz. Girdiğimiz pozisyon sayısı sınırlı , attığımız goller ise tesadüfi. Takımdaki disiplinsizlik olduğu aşikar , Fethiye maçında top oyunda değilken görülen kartlar , Şenol'un suyu kaleye isteyeceğine maç devam ederken kenara gidip su alması gibi. Beni düşündüren yan , hocamızın hala kendisine suç bulmayışı ve oyunumuzu beğenmesi. Yönetimin oluşturduğu kadronun , sağladığı imkanların , taraftarın desteğinin karşılığının daha saygılı ve iyi bir oyun olması gerektiğini düşünüyorum. Ben Metin Hoca ile ilerisi için bir ışık göremiyorum . Tüm stad takımın oyununu, mücadelesini beğenmezken hocanın hangi mücadeleyi beğendiğini anlayamıyorum.
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem param...
Yorumlar
Herhalde kaderimiz bu, Adana Demirsporlu olmak sadece cefa cekmekmiş. Ne yazıkki bir sonraki maça tekrar gideceğiz, dizlerimiz titreyek.