Kazım’da bir şeyler yedikten sonra Toros Caddesi’nden içeri girdiğimizde, Reşatbey’den Gazipaşa’ya yürürken veya Vali’nin evinin önünden ellerimiz cebimizde ve çoğunlukla moralsiz geçerken…
Bazen tek motorlu bir zirai ilaçlama uçağından aşağı bakarken… Dolmuş köşeyi döndüğünde ve Güney Kale Arkasını ucundan gördüğümüzde… Kuzey Kale Arkası’nda Muharrem Gülergin’in adını heceleyen bir ilkokul çocuğu heyecanında…
Sen artık olmayacak mısın?
Aileden birisini toprağa verir gibi; tüm taşına, molozuna ve yıkıntına son bir kez sarılıp ağlama isteğini nasıl durduracağız? Orada oynayan takımları, renkleri, armaları dünyadaki her şeyden çok sevenler; seni, senin hiç anlayamayacağın kadar çok sevenler, bizler seni nasıl uğurlayacağız?
Bir pazar günü öğleden sonrasında, bir büyüğün kolunda stada girdiğimiz anda vücudumuzdaki tüm hücrelere işleyecek ıslak çim kokusunu, koşu pistinin kokusunu, sıcak havanın kendine has kokusunu bir daha duyamayacak mıyız? Çünkü ilk sende duymuştuk bunu ve sana mühürlemiştik. İlk aşkın yüzü zamanla silikleşir belki ama iki şeyi hep akılda kalır; ismi ve kokusu. Seni bir daha koklayamayacak mıyız?
Sen artık Stadyum Caddesine adını veremeyecek misin?
Adres tariflerinde adın geçmeyecek mi? Senin önünden geçince sağa sapamayacak mıyız, seni görene kadar dümdüz yürümeyecek miyiz? Kayboluyoruz, farkında mısın?
83 yıldır ilk defa sen de bizim gibi gurbete mi taşınacaksın? İlk defa yatağından ayrı yerde mi uyuyacaksın? Orada adın, kokun, geçmişin olmadan ne sen eski sensin, ne de biz o eski çocuklarız artık.
Seni burada böyle bırakıyoruz şimdi. Ama sana son bir soru daha. Hani kalabalık görünen biziz, hani yüz binlerceyiz ve sen teksin ya.
Söylesene, böyle unuta unuta, terk ederek devam ettikçe…
Asıl biz mi yalnız kalanlarız?
Kalbimizde yaşayacak tüm anılarla,
Elveda 5 Ocak, elveda...
Yorumlar