Osmanlı maçında sahda olduğu gibi, saha dışında da kaybettik. Örneğin bir Urfa yönetiminin yaptığını yapamadılar. Kamuoyunu yönrtemediler. Futbolcular çok akıllı. Yönetimin verdiği ve vermediği mesajları çok iyi alıyor. Yönetim, bu maç öncesinde hem içeride futbolcuyu hem dışarıda kamuoyunu daha iyi yönetmeliydi. TFF ve Osmanlı'nın ayakoyunları karşısında kolay lokma olduk. Sahada yeteri kadar mücadele yoktu ama onlar da yani futbolcular yönetimden aldıkları mesajla hareket ediyor. Cüneyt Çakır'ın ancak bizim gibi kolay lokmalara verebileceği kararlarla maçı kaybettik. Geçmiş olsun.
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar