Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem param...
Yorumlar
Artık telefasi olmayan haftalara geldik. Osmanlıspor maçında kazanamıyorsak da kaybetmeyelim ben inanıyorum ki Osmanlı Antalya'ya takılacak ama yazımın başında belirttiğim gibi Demirspor kendi göbeğini kendi kesecek, İnşallah "O SENE BU SENE OLACAK".
Ünal Karaman hocamız elindeki kadroyu bugüne kadar verimli kullandı ama Gustavo Alles'i oyuna almada ısrarcı olmamalı, belki ilerleyen günlerde uyum sorununu aşacaktır ama ben iyi futbolcu olduğuna inanmıyorum.
Artık telafisi mümkün olmayan haftalara geldik. Demirsporumuz Osmanlı maçında kazanamıyorsa da kaybetmemeli. Ben inanıyorum ki Osmanlı Antalya deplasmanında puan kaybedecek ama, yazımın başında belirttiğim gibi Demirspor kendi göbeğini kendi kesecek ve İnşallah "O SENE BU SENE OLACAK".