Yarın yerel seçimler var. Son yılların en gergin seçim öncesi dönemini yaşadık. Adayların neredeyse unutulduğu bir dönem oldu. Sokaklardaki gürültüsü patırtısı bitecek ama siyasal etkileri uzun süre devam edecektir eminim. Kimsenin birbirine şuna ver buna verme demeye hakkı yok. Zaten kabinde herkes vicdanıyla baş başa kalacak. Verdim-vermedim diye bir açıklama yapmak zorunda değiliz. Mesele sadece bunca geçen zaman içinde olan biteni şöyle bir tartıya koymamız, Demirspor'a, Adana'ya, Ankara'ya kim ne hizmet verdi ya da vermedi kimler neyi yasakladı ya da hayatımızı zindan etti ve karşısında kim neyi dönüştürebilir ve bizim sesimiz olabilir, bunu düşünmekte yatıyor. Tartıp ölçüp biçtikten sonra kendinize verdiğiniz cevap sizi ikna ediyorsa, yolunuza devam edin.
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar