Türkiye'de kazananlar arası çekişme su yüzüne çıktı, birbirlerinin kuyusunu kazmaya devam ediyorlar. Hukuka saygının kalmadığı, savunma hakkının anlamsızlaştığı, yandaş medyaları ile yürüttükleri psikolojik savaşla bir korku imparatorluğunu elbirliğiyle kuran ikili şimdi kendi arasında savaşıyor. Halkın konuşmadığı, fillerin tepiştiği, ayakkabı kutularından çıkan kokuların etrafı sardığı memleketimde kazananın-kaybedenin seyredileceği değil eşitliğin ve özgürlüğün mücadelesini yürütüldüğü günleri yakalamak gerekli, tıpkı Gezi'deki gibi bir azimle.
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar