Demirspor taraftarına sus işareti yapan Mehmet Kahriman Efendi; bu taraftarı tanımadığın belli! Adanalının tepkisini daha fazla üzerine çekmeden, gereğini yap!
Acilen -seni getireni de yanına alarak- bu takımdan ayrıl!
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar
Aynı şey sayın Gökoğlu için de geçerli. Hedef şampiyonluk diyorsunuz, sonra hedef artık şampiyonluk değil diyorsunuz, sonra nasıl yanlış yorumlanabiliyorsa artık, yanlış yorumlandım, hedef şampiyonluk diyorsunuz. Böyle şey olmaz. Ayrıca bunca başarısızlığa bu özgüven neyin nesi. Yanlış yorumlanmışmış. Öyle şey yok. Hatalı cümle kurdum, söylemek istediğim o değildi diyeceksiniz. Hata yaptım diyeceksiniz. Kimse sizi yanlış yorumlamadı, çünkü yoruma açık cümle kurmadınız.