Dünya Kupası başlarken gönlümün Kuzey Kore'den yana olduğunu söylemiştim. Halk futbolu, endüstriye karşı sahaya çıkacaktı. Çıktı da, hatta ilk maçta son derece güzel bir futbolla Brezilya'ya 2-1 yenilmesine rağmen önemli dersler de verdi. Ardından talihsiz bir Portekiz yenilgisi (7-0 diyim bilmeyenler için) ve en nihayetinde bugün Fildişi'ne karşı alınan bir de 3-0'lık skor. Velhasıl, bir araba gol yedi yoldaşlar, memlekete dönüyorlar. Ama mesele bu değil...Mesele, bir karakter meselesi. Dünya Kupası'nın en "sol", en "kırmızı" renginin kendine has bir tonu kupaya bırakıp bırakamaması meselesi. Yoldaşlar bence bunu son derece güzel becerdiler. Temiz futbolun, hakemle oynamamanın, centilmenliğin, sportmenliğin, vatan sevgisinin bu kupadaki en önemli temsilcisi oldular. Futbolun güzel kısmının artısı komünistlerin hanesine kaydedildi. Teşekkür edelim buradan kendilerine...
"Aman da Kuzey Kore'ymiş de, ne yapabilirmiş de, 7 gol yemiş de" diyecekler için Kuzey Kore U-17 ve U-20 Kadın Milli Futbol Takımları'nın 2 farklı dünya kupası şampiyonluğu bulunduğunu hatırlatayım geçmeden önce. Halk futbolu, halka yaygın futbol ve dahi "Kadın Milli Takımı" üzerine düşünmek isteyenler tam olarak bu noktadan başlayabilirler belki de...
Gelelim kupanın geri kalanına, bir önceki yazının yorumlarında da bahsi geçtiği üzere kalbimiz artık yalnız ve yalnız Diego'ya emanet. Dünyanın en sıkıcı insanı Pele bir yandan, onun takipçisi Fabiano bir yandan yine kısıtlı zeka kapasiteleriyle laf atmaya başlamışlar Maradona'ya.
Fabiano attığı gol sonrasında "Bu da Tanrı'nın eliydi" demiş. İnsaf artık, o müthiş sözün üzerinde yıllar geçmiş ve elle atılan bir başka gol sonrasında bulunabilen en yaratıcı söz bu mudur yani? "Ben de sporcunun zeki, çevik ve ahlaklısını severim" pankartı yaptıran o tuhaf belediye başkanına benziyorsunuz...Off Maradona olmak bu anlamda gerçekten can sıkıcı olsa gerek, etraf bunlarla dolu zira...
Neyse, fazla uzatmadan bağlayalım. Kupa, en çok yakıştığı ellere bir kez daha gitsin umalım...
Yorumlar