Tayfadan Jose Marti, Paris ziyaretinde, ünlüler mezarlığı olarak bilinen Pere Lachaise Mezarlığı'nda Yılmaz Güney'in kabrine de uğramış ve fotosunu göndermiş. Yılmaz Güney, 1984 yılında Paris'te vefat etmişti.
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar
Eyfel'e çıkmasaydım, Louvre'a gitmeseydim Yılmaz Güney'e gitmemek kadar üzülmezdim..
Paris'teki en anlamlı anlarım Yılmaz Güney'i, Ahmet Kaya'yı ziyaret ettiğim, 1871'in öldürülen son komünarlarının düştüğü yere çiçek bıraktığım anlardı..
Siteden paylaşımı için Disconnectus Erectus'a ayrıca teşekkür ederim..