Kaldığım yerden devam edeyim;
* Kademe grubunda başarı gelmedi ve ilk ikiye giremedik. Bunun en büyük nedeni, geçen seneden hiçbir umut vermeyen teknik direktör Abdülkerim Durmaz'da ısrar etmekti. Başta kaleci Kaya olmak üzere, yine yaşlılardan ve daha önce denenmiş isimlerden oluşan kadro, beklendiği gibi başarı getirmedi. Ardından Durmuş Ali Çolak ve Ercan Aslankeser ikilisine emanet edildi takım. Puan bazında önceki dönemden başarılı olunsa da kritik maçların kazanılamaması, yaşanan iç karışıklıklar, belediye ile ilişkiler Çınar'ın bu ikiliyle yollarını ayırmasına neden oldu. Son olarak Hüseyin Özcan, ki benim en beğendiğim tarafı spekülasyon yapmak yerine işiyle ilgilenmesi ve takım elbiseli düzgün duruşu- takımı zirvede tutmayı başardı.
Aslında şu kalitesiz ligte başarılı olmak hiç de zor değil. Teknik-takik hak getire... Biraz mücadele, biri iki yetenekli oyuncu, gençlerin mücadelesi ve inanmış bir yönetim, yeterli. Takımlar birbirinden ufak farklarla ayrılıyor. Özellikle iyi bir forvetin varsa, çok şey halloluyor. Tayfun Özkan, bu seneki en büyük artımızdı.
* Bu yıldan akılda kalacak en önemli konu, tabii ki Livorno maçı. TFF 2. Lig'te mücadele eden bir takımın taraftarları, kulüp gündemine ırkçılık karşıtlığı diye -memleket sathında bile pek dile gelmeyen- bir kavramı yerleştirip dahası ulaşılacak adresi de işaret edip organizasyonun gerçekleşmesinde rol oynadılar. Adana Demirspor, taa 1950'lerden bu yana yaptığı gibi, şehre yabancı takımları konuk etmek konusunda öncüydü. Bir kez daha cümle aleme farkını gösterdi. Geleneğin ve taraftarın gücü biraraya gelip, yönetimin de buna kulak vermesi ile Türkiye spor tarihine geçecek bu olay gerçekleşti.
Gerçi tüm bu süreç, "bizi solcu gösteriyorsunuz" eleştirileri altında ilerledi. Hatta "o parayla transfer yapsaydık ya" bile dendi. Acaba Adana Demirspor, hangi parayla memleket tarihine geçebilirdi? ntvmsnbc.com'da ana sayfadan haber olup, Radikal başta olmak üzere birçok gazetede iki-üç gün boyunca haber olabilirdi? Kişisel olarak ben, en yakınlarımızla bile bu konuda anlaşamamanın verdiği tatsızlıkla, o karnavalı gereğince yaşayamadım. Şimdilerde sıkça anmamın nedeni, biraz da o eksiklik.
* Yıllar sonra profesyonel bir ekiple sezon açılışı yapmamız; o maçta bizim gündeme getirdiğimz 1954 formamızla sahaya çıkmamız; kulüp websitesinin aktif bir şekilde kullanılması/bu konudaki eleştirilerin dikkate alınması; yeni üye alımları; okul ziyaretleri; forma ve logo konusunda daha derli toplu olmamız; grubun yer aldığı Muharrem Gülergin tribününün üstünün kapatılması ve bu kısım için çıkarılan kombinelerin hemen tükenmesi; kaybolan ya da yırtılan pankartların yerine yeni el emeği pankartların yapılması bu senenin sevindirici gelişmeleri arasındaydı.
* Ayın karanlık tarafı: Sezon başında stada gelen seyirci sayısındaki azalış-ki anlaşılabilir bir konu: Yılların başarısızlığı, yönetim krizleri, umut vaat eden bir ekibin kurulamaması, sıradan bir Adanalının Demirspordan soğuması için haklı görülebilecek nedenler. Buna bağlı olarak, yeteri kadar kombine satılamadı. Destek gecesinde yaşanan hayal kırıklığı ve "Aytaç Baba bize sahip çıksın" politikasına geri dönüş; Garanti Bankası ile kredi kartı projesinin yürümemesi, ADS Su işinden bir sonuç çıkmaması; Tarsus maçında sahaya giren taraftar ve ardından yaşanan iki puan kaybı/yükselme grubundan uzak kalmamız; bu konuda grup hiç vakit kaybetmeden özür dilese de yerel basının linç kampanyasına girişmesi ve yıllardır zorlukla oluşturulan imajın zedelenmesi, canımızı sıkan konulardı.
Sonuçta, Torosların diğer tarafına gitmeden önce, kasanın fazla açık vermediğini söyleyebiliriz.
Ha gayret! Demir kanatların çıkarsın yükseğe...
* Kademe grubunda başarı gelmedi ve ilk ikiye giremedik. Bunun en büyük nedeni, geçen seneden hiçbir umut vermeyen teknik direktör Abdülkerim Durmaz'da ısrar etmekti. Başta kaleci Kaya olmak üzere, yine yaşlılardan ve daha önce denenmiş isimlerden oluşan kadro, beklendiği gibi başarı getirmedi. Ardından Durmuş Ali Çolak ve Ercan Aslankeser ikilisine emanet edildi takım. Puan bazında önceki dönemden başarılı olunsa da kritik maçların kazanılamaması, yaşanan iç karışıklıklar, belediye ile ilişkiler Çınar'ın bu ikiliyle yollarını ayırmasına neden oldu. Son olarak Hüseyin Özcan, ki benim en beğendiğim tarafı spekülasyon yapmak yerine işiyle ilgilenmesi ve takım elbiseli düzgün duruşu- takımı zirvede tutmayı başardı.
Aslında şu kalitesiz ligte başarılı olmak hiç de zor değil. Teknik-takik hak getire... Biraz mücadele, biri iki yetenekli oyuncu, gençlerin mücadelesi ve inanmış bir yönetim, yeterli. Takımlar birbirinden ufak farklarla ayrılıyor. Özellikle iyi bir forvetin varsa, çok şey halloluyor. Tayfun Özkan, bu seneki en büyük artımızdı.
* Bu yıldan akılda kalacak en önemli konu, tabii ki Livorno maçı. TFF 2. Lig'te mücadele eden bir takımın taraftarları, kulüp gündemine ırkçılık karşıtlığı diye -memleket sathında bile pek dile gelmeyen- bir kavramı yerleştirip dahası ulaşılacak adresi de işaret edip organizasyonun gerçekleşmesinde rol oynadılar. Adana Demirspor, taa 1950'lerden bu yana yaptığı gibi, şehre yabancı takımları konuk etmek konusunda öncüydü. Bir kez daha cümle aleme farkını gösterdi. Geleneğin ve taraftarın gücü biraraya gelip, yönetimin de buna kulak vermesi ile Türkiye spor tarihine geçecek bu olay gerçekleşti.
Gerçi tüm bu süreç, "bizi solcu gösteriyorsunuz" eleştirileri altında ilerledi. Hatta "o parayla transfer yapsaydık ya" bile dendi. Acaba Adana Demirspor, hangi parayla memleket tarihine geçebilirdi? ntvmsnbc.com'da ana sayfadan haber olup, Radikal başta olmak üzere birçok gazetede iki-üç gün boyunca haber olabilirdi? Kişisel olarak ben, en yakınlarımızla bile bu konuda anlaşamamanın verdiği tatsızlıkla, o karnavalı gereğince yaşayamadım. Şimdilerde sıkça anmamın nedeni, biraz da o eksiklik.
* Yıllar sonra profesyonel bir ekiple sezon açılışı yapmamız; o maçta bizim gündeme getirdiğimz 1954 formamızla sahaya çıkmamız; kulüp websitesinin aktif bir şekilde kullanılması/bu konudaki eleştirilerin dikkate alınması; yeni üye alımları; okul ziyaretleri; forma ve logo konusunda daha derli toplu olmamız; grubun yer aldığı Muharrem Gülergin tribününün üstünün kapatılması ve bu kısım için çıkarılan kombinelerin hemen tükenmesi; kaybolan ya da yırtılan pankartların yerine yeni el emeği pankartların yapılması bu senenin sevindirici gelişmeleri arasındaydı.
* Ayın karanlık tarafı: Sezon başında stada gelen seyirci sayısındaki azalış-ki anlaşılabilir bir konu: Yılların başarısızlığı, yönetim krizleri, umut vaat eden bir ekibin kurulamaması, sıradan bir Adanalının Demirspordan soğuması için haklı görülebilecek nedenler. Buna bağlı olarak, yeteri kadar kombine satılamadı. Destek gecesinde yaşanan hayal kırıklığı ve "Aytaç Baba bize sahip çıksın" politikasına geri dönüş; Garanti Bankası ile kredi kartı projesinin yürümemesi, ADS Su işinden bir sonuç çıkmaması; Tarsus maçında sahaya giren taraftar ve ardından yaşanan iki puan kaybı/yükselme grubundan uzak kalmamız; bu konuda grup hiç vakit kaybetmeden özür dilese de yerel basının linç kampanyasına girişmesi ve yıllardır zorlukla oluşturulan imajın zedelenmesi, canımızı sıkan konulardı.
Sonuçta, Torosların diğer tarafına gitmeden önce, kasanın fazla açık vermediğini söyleyebiliriz.
Ha gayret! Demir kanatların çıkarsın yükseğe...
Yorumlar