Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar
İtalyan kuluplerinin kombine satış miktarlarıyla ilgili bu haber de yine acetobalsamicodan alıntı :
Hellas Verona ve Chievo aynı şehrin takımları. Chievo, Serie A'da. Bu sezon için sattığı kombine sayısı 5 bin. Derbinin öteki yakası, Hellas Verona ise Lega Pro 1'de. Biz 3. Lig diyelim. Onlar 10 bin kombine sattılar! Takım sevgisi küme tanımıyor işte...
Kimse kulubunu bizim kadar sevemezdi, hiçkimse takımına bizimki kadar gönülden bağlı değildi hani? Kendimizi dev aynasında görmeyi bırakıp şu kombineleri artık bitirsek! Sahipsiz Adana diye laf üretmek yerine icraata geçsek!!?..