Deniz Kite'nin Yozgat İzlenimleri...

Az önce Deniz Hanım blogumuza bir mail gönderdi. Bizimle birlikte birkaç yerle daha paylaştığını belirttiği bir mail. Kendisinden aldığımız izne istinaden Yozgat kampı izlenimlerini buradan aktarıyoruz.

"Yozgat Kampı’nda Sonra

Geçen hafta çarşamba sabahı Adana Demirspor Kampına gitmek için yola çıkmaya hazırlanıyordum. Sanırım içimde biraz merak ve biraz da heyecan vardı. Merak görevimin yeni olmasından, heyecan ise, sezon sonunda 70.yılını kutlamaya hazırlanan Demirspor Futbol Takımı içinde sorumlu bir pozisyonda yer almaktan kaynaklanıyordu. Yozgat Kampı başlamadan önce tüm sporcularla tanışmış ve onlarla kısa bir sohbet gerçekleştirmiştik. O görüşme de, takımın kendi içinde de bana benzer duygular taşıdığını biliyordum. Dahası, keyifli bir havaları ve kaynaşmaları var gibi görünüyordu.

Sabah saat 7.00 gibi beni ve oğlum Tony’i Yozgat’a götürmek üzere, Yılmaz Bey evimize geldi. Sabahın erken saati olmasına rağman inanılmaz nemli, sıcak ve bunaltıcı bir hava vardı. Önce kendime yol keyfi yapabilmek için kocaman bir filtre kahve aldım ve hemen ardından klimalı araca binerek beş saat kadar sürecek yolculuğumuza başladık.

Monoton olmayan bir manzara eşliğinde, ne zaman klimanın kapatıldığını anlayamadığımız serin dağ havası içinde ve verdiğimiz bir moladan sonra kampın yapıldığı ve gerçekten Yozgat şehrini tam da tepeden gören otelimize ulaşmış olduk. Öğle yemeği zamanıydı; o sebeple odamıza yerleşir yerleşmez yemek yemekte olan takıma katıldık.

Sporcular uzunca bir masada oturmuşlardı. Teknik Direktör Kerim Bey, antrenörler Alp ve Hakan Hocalar ve diğer yönetici kadrosu da sporculardan ayrı ve yuvarlak bir masada yemeklerini yiyiyorlardı. Birden bire masadan kalkan her spocunun birazda gülerek Kerim Bey’e şöyle dediğini duydum:

- Afiyet olsun!

Kerim Bey bir, iki derken neredeyse yemek yemeğe vakit ayıramamacasına afiyet olsun’ları cevaplamaya başladı. Bu arada yavaşca ve keyiflice söyleniyordu da; öyle ya, oturuken ve kalkarken 28 sporcuya 28’er kereden afiyet olsun demek 56 kez aynı cümleyi tekrarlamak anlamına geliyordu!

Öğleden sonra, saat 17.00 civarında benim anterman ve diğer herkesin idman dediği etkinlikte ilk kez sporcuları izledim. Aynı günün akşamında tüm sporcularla kampın ilk toplantısını yaptık. Mediasyondan gelen basit kurallarımız vardı: Toplantılarımızın içeriği, herkes aksini karar vermedikçe gizli olacaktı, belli bir gündem içinde herşeyi konuşabilirdik ve herkes, azami fayda için, olabildiğince açık ve dürüst olacaktı. Daha önce benzer bir çalışma yapan herhangi sporcu olup olmadığını sorduğumda birkaç kişi başka takımlarda psikolojik danışmanlık aldıklarını söylediler. Dediklerine göre oynadıkları bir iki takım oyuncu motivasyonu arttırmak için bazı kimselerle çalışmış. Gülerek anlatılanlardan anladığım, özellikle bir tanesinin, sezon dahi bitmeden, kendisinin bir psikoloğa ihtiyaç duyacak hale gelmiş olmasıydı. İşte sporculardan bana ulaşan ilk uyarım da bu oldu: Futbolcularla çalışmak zordu!

Mediatör olmanın en güzel yanı, herhangi yargıya sahip olmamaktır. Bu şekilde düşününce, zor veya kolay gibi kavramlar da anlamını yitirir. Çünkü şeyler sadece oldukları gibi olurlar. Bu bakış açısı sayesinde Adana Demirspor Futbol Takımı benim için çok daha farklı bir anlama bürünüyordu: Herbiri eşsiz ve aynı zamanda birbirini tamamlayan profesyonel insanlar grubu. Benim bu sezon boyunca devam edecek iki rolümden biri gözlem yapmak ve gözlemlerimi takımla toplu veya bireysel görüşmeler şeklinde paylaşmaktı. Diğer rolüme gelince, yaptığım bireysel koçlukla sporcuların herbirinin kendi hedeflerini takımın hedefiyle birleştirebilmelerini sağlamak ve takım ruhunun oluşmasına olumlu katkıda bulunmaktı. Bunlarla birlikte, önemli bir çalışma hedefim vardı: Sporcuların istedikleri an, istedikleri konuları konuşabilecekleri bir kişi olarak, oluşabilecek sorunları hep birlikte çözebilme beceri ve koşullarını sağlamak.

Sonraki günlerimiz, antrenmanlar ve bireysel ve toplu görüşmelerle devam etti. Daha en baştan tüm takıma söylediğim bir şey vardı: Benim çalışmam bir karşılıklı öğrenme süreci olacaktı; onlar benden ve ben de onlardan öğrenecektim. Nitekim bu kamp sürecinde kalecilerin ve defans oyuncularının 90 dakika boyunca ve sürekli, oyuna ve topa iyi odaklanmaları gerektiğini, kendi sahaları ile rakip sahada sürekli yer değiştiren orta saha oyuncularının maksimum kondisyona ihtiyaç duyduklarını ve forvetlerin belki de en atak ve hızlı düşünen oyuncular olmaları gerektiğini öğrenmiş bulunuyordum. Bu arada kimin nasıl antrenman yaptığını izlerken edindiğim izlenimleri de oyuncularla ve antrenörlerle paylaştım. Aldığım geribildirimler sayesinde, doğru tespitler yapabildiğimi anladım.

Antrenmanların yanı sıra yaptığımız etkinlikler takımın kaynaşmasına fayda sağladı. İyi bir takım ruhu yakalandığını düşünüyorum ve buna emeği geçen herkese gerçekten bir teşekkür borçluyuz.

Şu anki haliyle, Adana Demirspor Futbol Takımı için söyleyebileceğim şeyler şunlar olabilir:

Genel kanının aksine, son derece eğitimli bir futbol takımıyla karşılaştım; oyuncuların tamamı en az lise mezunu, bir kısmı üniversitede okuyor ve aralarında üniversite bitirmiş olanlar da var.

Adana Demirspor Futbol Takımı neredeyse bir orkestra oluşturacak kadar yetenkli ve bilgili müzisyen futbolculara ve teknik kadroya sahip

Tüm takım ve ekip son derece nezaketli ve yardımsever
Herkes son derece hedef odaklı
Takım içinde herkes birbirini destekliyor ve birbiriyle saygı ve uyum içinde
Kerim Hoca ile Alp ve Hakan Hocalar son derece işin ehli kişiler
Ve Bekir Bey gerçekten Adana Demirspor’a kendini adamış görünüyor!
Sanırım Adana Demirspor için 70.yıl keyifli başarılara gebe.

Şimdilik bu kadar…

Deniz Kite

29 Temmuz 2009, Adana"

Deniz Hanım'a ilgisi için teşekkür ederiz.