Sabah 9'da mesaisine yetişmek için yola koyulan plaza kölelerinin oluşturduğu genel trafiğin ve akışın tersine işleyen bir hattır Bayrampaşa hattı. 7 sularında çalan saatlerin yahut ertelenen cep telefonu alarmlarının çok öncesinde, daha o plaza köleleri yataklarından kalkmaya uğraşırken yola koyulmuştur Bayrampaşa otobüslerine binecek olanlar.
İstanbul'un en erken uyanan ve gri asfaltlarını en erken çiğneyen, ilk otobüsüne ilk binen ve ellerinde sefer tasları olanlardır bunlar. Koca bir kentin ve dahi bir ülkenin sanayi damarını ayakta tutan tekstil, gıda ve ağır sanayi işçileri. Yorgun gözleri ve yüzlerinde yılların oluşturduğu çukur çizgilerle binerler Bayrampaşa yönüne giden otobüslere...
Bir diğer konuğu bu otobüslerin, "ziyaretçi"lerdir. Sevdiklerini ancak belli tel örgüler ve demirler ardından, ancak belli zamanlarda görmeye "mahkum" edilmişler. Hani "içerideki" suçludur, masumdur o ayrı mesele amma onun ziyaretçisinin çektiği cezanın, acının ve kahrın farkında değildir pek kimse. Bayrampaşa Cezaevi'nin önündeki uzun kuyruğa girebilmek için erkenden binerler otobüse. Bayrampaşa yönüne giden otobüslerde, bir kişinin elinde sefer tası varsa eğer, hemen yanındakinin elinde de temiz iç çamaşır ve 4 paket sigara konulmuş süpermarket torbaları vardır. Bir işçi, bir ziyaretçi...
Ve bir de bavul görünür otobüsün koltuk altlarında. Birçoğunun "Esenler" dediği, resmi adıyla Bayrampaşa Otogarı'na ulaşmaya çalışan yolcular, Bayrampaşa yönüne giden otobüslerin bir diğer konuğudurlar. Bazen mutlu, bazen sıkıntılı ve bazen acı dolu gözlerle "kavuşmak" ya da "terketmek" için son adımlarını atarlar şehirden...Geride ne bıraktıklarını kendileri bile bilmez kimi zaman...
Bir sefertası,
Bir çamaşır torbası,
Bir bavul...
27 Mayıs 2009 günü, yani miladi takvimlerin bugünü göstermekte olduğu zaman diliminde, bu üçlüye bir atkı eklenir ansızın. Sonra bir atkı daha olur yanında...Bir atkı, bir atkı, bir atkı daha...
Bugün, sefertasları, çamaşır torbaları ve bavulların yanında, mavi atkılı çocuklar binmektedir Bayrampaşa istikametine giden otobüslere...Birçoklarının "deli" gözüyle bakacağı "PAF" takımın maçını izlemeye gitmek için...İçinde "Adana Demirspor" adı geçen her takımın, her bireyin, her maçın, her şeyin ardına, yalnız ayağını değil gönlünü yola koyanlar düşmüştür armanın peşine...Anlamazlar, deli derler, nedenini bilemezler...
Bugün, Bayrampaşa istikametine giden otobüslerin camlarından bakınca,
Bir sefertası,
Bir çamaşır torbası
Bir bavul
Ve bir masmavi atkı
görünür...
Anlamazlar...
Deli derler...
Nedenini bilemezler...
Yorumlar
Duygulandırdın beni. Git, uzaklaş, Bayrampaşa'ya git, gelme bir süre.
Ben gelirim sonra yanına. Nereye derler, finallere derim. ne finali derler, Demirspor'un körpecik çocuklarına destek olmaya derim, deli derler, kafayı üşütmüş derler, anlamazlar, nedenini bilemezler.
Kalemine ve yüreğine sağlık dostum.
Dipnot: Aktarmış olduğun bu gözlemlerden, Zeki Demirkubuz çizgisinde bir film senaryosu bile çıkarılabilir.