Demirspor'da ne var-ne yok?

Gelinen noktada Demirspor'un durumunu analiz etmek için elimizde ne var ne yok, bunun çerçevesini çıkarmak gerek.

Demirspor'un, güçlü bir taraftar desteği ve örgütlü bir tribün gücü var. Yöre takımlarınca takip edilen-taklit edilen, bütün memleketin tanıdığı-bildiği, tribün kültürü adına önemli işler yapan, yıllar geçtikçe büyüyen ve gelişen, kötü gün dostu bir güç bu. Bu potansiyel gücü, nasıl kinetik hala geçirebiliriz-takımın ve camianın gidişatında nasıl aktif ve etkili hale getirebiliriz? Yok'lardan birincisi bu; bu soruya verecek ortak bir yanıt yok.

Demirspor'un etrafında, onun başarısızlığından geçinen, yarı-zamanlı menajer, tam-zamanlı hizipçi, girdiği kabın şeklini alan, Demirspor için birşeyler yapıyormuş gibi görünüp sadece spekülasyon yapan bir ekip var. Yıllardır bu takıma aynı kötü ve gereksiz transferleri yaptıran, aynı hatalı stratejileri uygulatan, hocaları gönderip, istediği oyuncuyu kadro dışı bıraktıran, Demirspor gündemini sürekli elinde tutan bir ekip... "Biz gideriz, takım sahipsiz kalır ha!" korkusunu satarak, yıllardır takımın başına çöreklenmiş bir ekip... Bu ekibin nasıl tasfiye edileceğine dair ortak bir hareket-program yok.

Demirspor'a gelen her yeni yönetimi destekleyen, hep umut saçan, hep hikayeler üreten bir basın "ordusu" var. Bu ordu, kenti ele geçirmiş olan Aytaç Durak totaliterliğinin baş gücü. Camianın sanki Aytaç Durak öncesi bir dönemi olmamış gibi, hazretleri bizim ezelden ebede sahibimizmiş gibi davranan, verilen desteğin Padişahımızın kendi cebinden çıktığını sanan, durumu böyle izah eden-izah etmek isteyen, üstteki ekiple koordineli çalışan bir ordu... Gündelik başarıların peşinde ama Demirspor'un uzun vadeli planlarına dair tek bir söz söyleyemeyen, kalem oynatamayan, oynatmaya cesareti olmayan iktidar sevdalıları... Bunlara karşın, Demirsporlunun sesi olacak alternatif bir medya organı yok.

Demirspor'da yıllardır biriken bir küskünlar ordusu da var. Artık çözümsüzlükten bıkmış, önerileri dikkate alınmayan, konuşmaktan-yazmaktan-anlatmaktan yorulmuş bir ordu... Mağlup olmuş, şu yukarıdaki ekibin karşısında... Süngüleri düşmüş ve gölgelik yerde anlamsız savaşın gidişatını izlemekte... Bu küskünlerin nasıl camiaya kazandırılacağı ve birleştirileceğine dair bir fikir yok.

Bu takımın koca bir geleneği, kurucu idealleri, öncü isimleri var. Tarihinden gelen bir deneyim ve atlattığı badireler var. Ama bunları anlatacak, aktaracak, anımsatacak bir büyüğü yok. Çünkü o büyükler küskünler ordusunun içinde. Çünkü tutturmuşuz bir "sahipsizlik" teranesi... Bu takımın sahibi var. O da Bizik! Takımın sahip arayışına ihtiyacı yok. Elindekilerin farkına varma ihtiyacı var.

ve Demirspor'un geleceği için söz söylemeye inançlı, inatçı, eğitimli, yanlışa yanlış diyen, günlük başarıların değil kurumsal gelişimin derdinde olan genç bir nesil var. Bu neslin neler yapmak istediğine dair planları var. Ama bu planları hayata geçirecek zemini ve ortakları yok.

Gelinen noktada, Turgutlu'ya mağlup olmak üzüntüsü ya da Denizli'yi yenmek sevinci değil, geçen 15 yılda Demirspor'da ne oldu-neden sürekli başarısız oluyoruz sorusunu sürekli hatırlatmak gereği var. 15 yılın eleştirisini yapmak, herkesin bu soruyu sormak ve sordurmak görevi var.

Ama verilecek cevaplarla yüzleşme gücü yok.