Ana içeriğe atla

RIZA DAYI...




Neden hâlâ gelmedi?
Yoksa saati mi şaşırdı?
Gerçi hiç saati olmadı ama
en azından birisine sorar...


Yıllar geçti,yollar geçti,başkanlar geçti,futbolcular geçti,hocalar geçti...

Kısacası kimler geldi kimler geçti...

Ama Demirspor ailesi içinde öyle bir isim var ki iyi günümüzde de kötü günümüzde de yanımızda oldu,geçmedi.

En uzak deplasmanda da vardı,en yakınında da. Onun ismini hiçbir gazete köşesinde okumadınız,spor bültenlerinde görmediniz. Çünkü o bizden biri,içimizden biri.Onun öyle milyon dolarlık kontratları yok, pay dağıtacak pastası yok,pastadan pay almak gibi bir düşüncesi hiç yok.

Onun sözleşmesi hayat ile hem de ömür boyu ,geçindirmek zorunda olduğu ailesi için.
Takım otobüs şoförümüz,yani lokomotifin makinisti RIZA DAYIMIZ.

Takımı karşılarken otobüsün önünde sımsıcak gülüşleriyle ilk gördüğümüz kişi. Deplasmanlarda takımı motive etmek amacıyla otel ziyaretlerine gittiğimizde, başkan sıfatında insan kılığındaki şahıs ''gene mi geldiniz'' derken, topçularımız sahada taraftarın önünde secde edip otelde önümüzden geçerken artistlik yapıp selam bile vermezken bizi hep güleryüzü ile karşılayan, yüreğindeki samimiyeti her fırsatta bize belli etmiş ve bir çay ısmarlama isteğini her zaman dile getirmiş insan. Hatta eksikleri fark edip soracak kadar da tanıyor bizleri.

''Hani İzmir'den gelen Sezcan nerede,o da hasta Demirsporlu,her yere geliyor tek başına'' ya da ''Afyon'da da var bir deli,o yok heralde bu maç; sen hele sen doktor oldun hala buralarda geziyon'' diye şakalaşıp buz gibi soğukta içimizi ısıtan Dayımız.

Biten maç sonrası futbolcular ayaklarını cam seviyesine kadar çıkarıp dışardan kendilerine sevgi gösterisinde bulunan taraftarlara sallamazca bakarken,şehir dışına çıkınca uyku moduna geçerken; o sabahlara kadar uyumayıp direksiyon başında nöbet tutan Demirsporlu.

Aynı zamanda tipik bir Adana erkeği; bıyıklı ve birazcık da göbekli tabii ki.Muhabbetine ise diyecek yok.Bu kadar deplasman görmüş bir insanda muhabbet olmaz olur mu?

Seni seviyoruz Rıza Dayı! Yüzündeki gülücük,gönlündeki saflık ve iyi niyet,içindeki Demirsporluluk ruhu hiç bitmesin. Allah sana sağlıklı,sıhhatli,uzun bir ömür nasip etsin.

*Fotoğraflar için ''abi, bu ne hız dedirten'',bir günden kısa bir sürede işi halleden ''burhanettin abi'' haber ajansına ve ''MERTADS'' kardeşimize çok çok teşekkürler...

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Nesrin'in Hikayesi : "15 Saat 47 Dakika…Ve Toprak…"

Ön-Not: Nesrin Olgun Aslan’ın hikayesini yazmaya başladığımda kimi zaman soğuk bir suyun ve karanlığın içinde, kimi zaman sonunda varabildiğim bir kıyıda hissettim kendimi. Yazmaya devam ederken önce zor tutuyordum gözyaşlarımı, bir noktadan sonra akmaya başladı hepsi. Yazımı, ağlayarak bitirebildim ancak…Kendisinin web sitesinden (http://www.nesrinolgun.com) ve dönemin Hürriyet Londra Temsilcisi Faruk Zapçı’nın anılarından yararlandım, teşekkürlerimi sunuyorum…Çok uzatmadan, Nesrin’in Hikayesi’ne başlıyorum… 1964 Adana Yüzme havuzunun kenarında 7 yaşında kara kuru bir kız çocuğu duruyor. Havuzun içinde Adana Demirspor Kulübü yüzücüleri. Erkekler çoğunlukta. Küçük kız etrafına bakıyor. Sadece 4 kız çocuğu var. Nesrin, Adana Demirspor’un 4 kızından biri oluyor o gün…Giriyor havuza. 1973 – 1975 Adana Nesrin, 16 yaşında. Yüzüyor. 7 yaşında girdiği havuzdan, kısa mesafede 100’e yakın madalya ve şilt çıkartıyor. Kışları masa tenisi oynuyor, Türkiye 2.liği, Türkiye 3.lüğü var. 17 yaşında mar...

Ben Bunu Hak Ettim...

Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu.  Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar.   Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek.  Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem param...

Demirspor Taraftarı Ayakta

 Adana Demirspor taraftarı, kendisini küme düşürmekle tehdit eden eski Başkanlarına karşı yaptığı açıklamalarla tavrını gösterdi. Umut Düşkün'ün başlattığı açıklama silsilesi, Şimşekler Grubu 'nun diğer liderleri, Ankara Tayfası , İzmir Tayfası ve diğer oluşumların net tavırları ile güçlendi. Ortak ses, kimse Demirspor'dan üstün değildir ve Demirspor tribünüyle vardır şeklindeydi. Yıllardır alt liglerde mücadele etmiş bir camiaya bu tehdit sökmedi.