Yarın, 25 Kasım Dünya Kadına Yönelik Şiddete Son Günü...Tüm şiddet karşıtı insanlar, panellerde, konserlerde, alanlarda bir araya gelip bir defa daha şiddete karşı tepki verecekler. Bu dünyanın Hüseyin Üzmez'lerin, tacizcilerin, tecavüzcülerin, şiddet yanlılarının, dayakçıların dünyası olmadığını, bir başka hayatın, eşitliğin mümkün olduğunu haykıracaklar...Kalbim ve bedenim onlarla olacak.
Tribünümüzde, deplasman otobüsümüzde 1 (yazıyla: bir) kadının bile ne denli fazla şey değiştirdiğini görüyorum/görüyoruz...Yarın, şiddete karşı mücadelemizde, kadınlarımızla birlikteyiz...
Hepimiz, ötekiyiz!
Kadın-Erkek
Evde-Sokakta
Stadyumda-Hayatta
Eşitiz!
(Yukarıdaki afiş, A.Ü. Kadın Çalışmaları Bölümü'nün 25 Kasım haftası "Şiddet Var!" etkinliklerinin afişi. Tıklayıp büyütülerek program daha net okunabilir.)
Yorumlar
Kadınlar genellikle babalarıyla ilgili “Babam beni hiç dövmezdi ama bakışları yeterdi. Hemen kendime çekidüzen verirdim” derler. Bu şiddet değil mi? Mesele vücutta iz bırakmaması mı, bir morluk mu? Komşunun kızının üniversiteyi kazanmasının altı kalın kalın çizilerek söylenmesi şiddet değil midir? Biraz daha büyüyünce o hayatının merkezine koyduğu adamın terk etmekle tehdit etmesi ya da terk edilirse kendini öldüreceği şantajı şiddet değil midir? Ve binlerce böyle örnek… Tüm bu örneklerden yola çıkarak müthiş bir genelleme yapıyorum; dünya üzerinde şiddete maruz kalmayan tek bir kadın bile yoktur. Ha, fiziksel şiddete hayır diyelim ama bütün bunları, şiddetin diğer türlerini, kadına biçilen “rol”ü de hesaba katalım.