Deplasmanda Fethiyespor'la 1-1 berabere kaldık. 2 kırmızı kart gören ekibimiz, maçı 9kişi tamamladı. İlk gelen yorumlar, maçı yaklaşık 20 Demirsporlunun takip ettiği yönünde... Cem Yanık'ın golüyle 1-0 öne geçtik ancak önce bir kırmızı kart ve ilk yarının son dakikasında gelen gol, ikinci yarı planlarını doğrudan etkilemiş görünüyor. İkinci kırmızı kartla beki iyice bükülen takımın deplasmandan bir puan çıkarması iyi ancak grubun ortalama takımlarına karşı bir şekilde gol bulup 3 puanı çıkarmamız zorunlu diye düşünüyorum; hakemlerden dert yanmanın bir anlamı kalmadı artık.
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem param...
Yorumlar