Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar
Bende gazetecilik yada fotografcilik okumadim.Turizm isletmeciligi ve otelcilik yuksek okulunda 4 sene okudum.Buna ragmen hala kebapcilik yapiyorum :-)
Yazilar yazmak,fotograflar cekmek,sinir tanimayan davranislarda bulunmak,Adana Demirspor ile ugrasmak sadece hobimdir.
Lutfen hayallerine sinirlama koyma.
Bir kosede miskin sekilde oturup "Hakkimda hayirlisi olsun " demektense ,hayallerini gerceklestirmek icin calisip, hakettigini alabilecegin gunlerin hayalini kur..Bazi seyleri de zamana birak.Kusmeden,bikmadan,usanmadan..