Milli takım turnuvadaki efsanevi galibiyetlerine bir yenisini daha ekledi.Doğaüstü güçler tarafından finale taşınıyoruz.Alınan galibiyetler için ne demeli bilmiyorum.Ne şansa benziyor ne de rastlantıya farklı bir durum.Kim ne derse desin, bu futbolun adaletinden çok ötede birşey.Belki yıllarca Batı'nın sayesinde sefa sürdüğü Doğu'nun hakkını geri alması , belki yıllarca gurbette verilen emeklerin karşılığı , belki haketmediği zorlukları ve acıları yaşayan milletimize verilen bir ödül.İsmi ve nedeni ne olursa olsun hakediyor muyuz? Evet, fazlasıyla hakediyoruz. Sevinmeye alışmak istiyoruz.Temennim sevincimizin yarım kalmaması , dünya kupasında yarım kalanın burada tamamlanması.Durmayın! Tam gaz devam...
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar