Evet arkadaşlar, sevgili Şimşekler Grubu yönetimi. Hangi pankarttan mı bahsediyorum? Söyleyeyim : "Halkın Takımı Adana Demirspor" olanı.
En baştan belirtmekte fayda var. Aşağıda anacağım insanlar elbette tüm taraftara mal edilemez. Ama yaratılan ortamdan her Demirsporlunun zarar göreceği unutulmamalıdır. Burada zaman iğneyi kendimize batırma zamanıdır.
Halkın takımının taraftarı, her ne sebeple olursa olsun, nasıl bir muameleye maruz kalırsa kalsın, SUÇSUZ, GÜNAHSIZ, OLANLARDAN BİHABER, MASUM vatandaşın arabasına, eşyasına, canına, malına zarar vermez ! Bu nasıl bir ruh halidir, nasıl bir insanlıktır, taraftarlık bunun neresindedir? Bunu anlamak, başkasına, bir yabancıya anlatmak mümkün değil.
Mersin'e onlarca araç ile gidildi. Zarar görmeyen, camı kırılmayan neredeyse yok. Gören, Mersinlilerin yolda pusu kurduğunu, bizi taş yağmuruna tuttuğunu sanar. Halbuki ne maça gelirken, ne de maçtan dönerken ne bir Mersinli gördük, ne de bir Mersin İdman Yurdu bayrağı veya kaşkolu. Kendi otobüslerinin camını kendileri kıran bir grup insanla beraber döndük. Ben gördüklerimden utandım. Acaba kaç kişi utandı gördüklerinden, yaptıklarından? Bunca zarar ziyan içinde sadece bir otobüsü ayrı tutuyorum, ki o otobüsün içine biber gazı sıkılmış. Emniyet hücum borusu eşliğinde otobüsüne sığınan kalabalığı sığındıkları kapalı mekanda boğmak istemiş belli ki.
Yalnız kırılan camlar mı utandırdı? Ya edilen küfürler? Yoldan gelip geçen adamlara, kadınlara, çocuklara, evet çocuklara. Toplu bir cinnet seansı yaşandı otobana kadar. Ben bütün bu taşkınlıkları yapanların içten bir şekilde üzüldüklerine inanmıyorum. Eğer üzülselerdi, sadece 15 dakika sessizce üzüntülerini yaşayabilselerdi...
Olayları çığırından çıkaran polisin tavrıydı, evet, peki sormak isterim yolda arabaların dikiz aynalarını parçalayanlara. Çok delikanlı geçinenlere, asarık keserik diyenlere. Ulan, abileriniz coplanırken, hırpalanırken, bin bir kötü muameleye rağmen mücadele verirken siz neredeydiniz? Evde klavye başında çetleşirken, bıçaklarla - çakılarla oynarken, suratınızda en sert ifadelerle gezinirken iyi hoş. Demirspor isminden, Şimşekler Grubu isminden faydalanırken, nemalanırken şahane. Ama iş icraata geldiğinde, coplanan, direnen 10 kişinin arkasında kimse yok !
Bunları, cumartesi günü ne kadar üzüldüğümü, utandığımı, sinirlendiğimi aktarabilmek için yazdım. O gün bahsettiğim kişiler benim kadar üzülmüyorlardı buna eminim. Üzülseler, bizi bu hale getiren, Demirsporu çiftlik gibi yöneten Aytaç Durak ve Mustafa Tuncel'den bahsederlerdi. En basitinden bunların Adanaspor'un şampiyonluğundaki paylarını, bizim 14 senedir neden bu girdapta dönüp durduğumuzu sorgularlardı. İSTERSE AMATÖRDE OLALIM , AMA TAM BAĞIMSIZ OLALIM ULAN diye restleşirlerdi ! Ama yok, tam da bu ikilinin istediği gibi oynadılar rollerini ; taşkınlık yapan , yakan yıkan , küfreden taraftar olarak.
Tekrardan başa dönersek : İndirelim o pankartı, en azından bir süre için. Halkın takımı olmak, sözde kolay, özde zor. Ve ne zaman adımıza yakışır, insanlığa yakışır bir çaba içinde oluruz, o zamana kadar naftalinlere sarıp sandıklara saklayalım...
En baştan belirtmekte fayda var. Aşağıda anacağım insanlar elbette tüm taraftara mal edilemez. Ama yaratılan ortamdan her Demirsporlunun zarar göreceği unutulmamalıdır. Burada zaman iğneyi kendimize batırma zamanıdır.
Halkın takımının taraftarı, her ne sebeple olursa olsun, nasıl bir muameleye maruz kalırsa kalsın, SUÇSUZ, GÜNAHSIZ, OLANLARDAN BİHABER, MASUM vatandaşın arabasına, eşyasına, canına, malına zarar vermez ! Bu nasıl bir ruh halidir, nasıl bir insanlıktır, taraftarlık bunun neresindedir? Bunu anlamak, başkasına, bir yabancıya anlatmak mümkün değil.
Mersin'e onlarca araç ile gidildi. Zarar görmeyen, camı kırılmayan neredeyse yok. Gören, Mersinlilerin yolda pusu kurduğunu, bizi taş yağmuruna tuttuğunu sanar. Halbuki ne maça gelirken, ne de maçtan dönerken ne bir Mersinli gördük, ne de bir Mersin İdman Yurdu bayrağı veya kaşkolu. Kendi otobüslerinin camını kendileri kıran bir grup insanla beraber döndük. Ben gördüklerimden utandım. Acaba kaç kişi utandı gördüklerinden, yaptıklarından? Bunca zarar ziyan içinde sadece bir otobüsü ayrı tutuyorum, ki o otobüsün içine biber gazı sıkılmış. Emniyet hücum borusu eşliğinde otobüsüne sığınan kalabalığı sığındıkları kapalı mekanda boğmak istemiş belli ki.
Yalnız kırılan camlar mı utandırdı? Ya edilen küfürler? Yoldan gelip geçen adamlara, kadınlara, çocuklara, evet çocuklara. Toplu bir cinnet seansı yaşandı otobana kadar. Ben bütün bu taşkınlıkları yapanların içten bir şekilde üzüldüklerine inanmıyorum. Eğer üzülselerdi, sadece 15 dakika sessizce üzüntülerini yaşayabilselerdi...
Olayları çığırından çıkaran polisin tavrıydı, evet, peki sormak isterim yolda arabaların dikiz aynalarını parçalayanlara. Çok delikanlı geçinenlere, asarık keserik diyenlere. Ulan, abileriniz coplanırken, hırpalanırken, bin bir kötü muameleye rağmen mücadele verirken siz neredeydiniz? Evde klavye başında çetleşirken, bıçaklarla - çakılarla oynarken, suratınızda en sert ifadelerle gezinirken iyi hoş. Demirspor isminden, Şimşekler Grubu isminden faydalanırken, nemalanırken şahane. Ama iş icraata geldiğinde, coplanan, direnen 10 kişinin arkasında kimse yok !
Bunları, cumartesi günü ne kadar üzüldüğümü, utandığımı, sinirlendiğimi aktarabilmek için yazdım. O gün bahsettiğim kişiler benim kadar üzülmüyorlardı buna eminim. Üzülseler, bizi bu hale getiren, Demirsporu çiftlik gibi yöneten Aytaç Durak ve Mustafa Tuncel'den bahsederlerdi. En basitinden bunların Adanaspor'un şampiyonluğundaki paylarını, bizim 14 senedir neden bu girdapta dönüp durduğumuzu sorgularlardı. İSTERSE AMATÖRDE OLALIM , AMA TAM BAĞIMSIZ OLALIM ULAN diye restleşirlerdi ! Ama yok, tam da bu ikilinin istediği gibi oynadılar rollerini ; taşkınlık yapan , yakan yıkan , küfreden taraftar olarak.
Tekrardan başa dönersek : İndirelim o pankartı, en azından bir süre için. Halkın takımı olmak, sözde kolay, özde zor. Ve ne zaman adımıza yakışır, insanlığa yakışır bir çaba içinde oluruz, o zamana kadar naftalinlere sarıp sandıklara saklayalım...
Yorumlar
Eline sağlık Mustava..