Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem paramparça oldu. Ta
Yorumlar
resimlere bakınca çok imrendim sizlere.. takım galip, son çeyreğe girmişiz, bahar havası, istanbulu fethetmiş ankaraya dönüş yolundasınız, ellerde biralar... daha ne olsun! (hep kahır hep kahır öyle değil mi?)
bana neden gelmedin diyecek olursanız işte cevabım: bizim partinin pazar günü dikmende ahmet arif parkında halk şenliği vardı. oarada sorumlu olduğum için katılamama gibi bir mazeretim olamazdı işte bu yüzden gelemedim arkadaşlar... karabük maçında adana'da görüşürüz!