Yukarıda Demirspor’un sahaya çıkışını bekleyen Zeus Dayı ve hemen yanı başındaki dev “Adana Demirspor’ludur” pankartlarının yanı sıra tüm koltuklara mavi lacivert kartonlar yerleştirilmişti. Ayrıca şimşekler grubu maça giren herkese mavi balonlar ve şahane bir tribün organizasyonu gerçekleştirebilmek için yapılması gerekenleri içeren bildiriler dağıtıyordu. Bildiride balonların ne zaman şişirilip havaya bırakılacağı, mavi lacivert kartonların ne zaman açılacağı, taraftara düşen görevler açıklanıyordu. Tarihi ve tribünü ile büyük olan Adana Demirspor, bu derbi maçında da belki de sahaya 1-0 önde çıkıyordu.
Karton organizasyonunun tam anlamıyla gerçekleşebilmesi adına provalar yapıldı, mavi ile lacivertin birbirine karıştığı noktalara müdahale ederek homojenliği önlemeye çalıştık. Çalışılan alanın büyüklüğü ve kalabalık her noktaya rahatça erişmemizi engellese de elimizden geldiğince düzenli bir dağılım elde ettik diye düşünüyorum. Kafamı asıl karıştıran ise büyük pankartların açılmasıydı. Neyse ki korktuğum olmadı; Adana’lılar Dayıyı ve diğer pankartımızı el üstünde tutmayı bildiler (resimlere önceki postlardan ulaşmak mümkün). Maç başlayasıya kadar pankartlar için yukarıdaydım, ancak planım aşağıya inmekti, kalabalıktan dolayı 5. dakikada aşağıya inebildim.
Bu arada maç öncesi Rafet’in üçlüsü üzerine sahaya atlayanları (iki taraftan da) kesinlikle tasvip etmiyorum. Zaten bu olaylar hakkında fazla konuşmayacağım. Sadece değinmek istediğim şudur: başka bir derbide, örneğin bir İstanbul derbisinde, sahaya böylesi tecavüzler sonrası maç oynanabilir miydi? Ya da oynansa bile maç tamamlanabilir miydi? Bu açıdan iki tribün de güzel sınav vermiş ve maç küfürleşmeden, birbirini taşlamadan sona ermiştir.
Tekrar maça dönersek; 5. dakikada aşağıdaydım evet ama kalabalıktan dolayı en aşağıdaydım. Yani tüm telleri dolaşan pankartların seviyesindeydim. Tam yerimi belirtmek açısından ; "Gurbette Demir Gibiyiz" ile "Aşkın Rengi Masmavi" pankartları arası. Pozisyonları anlamak bir yana topu dahi göremiyordum. Beraber maç seyrettiğim eşim ve arkadaşım da durumdan oldukça şikayetçiydi elbette. Yine de 7.dakikada bulduğumuz gol sayesinde kötü görüş açımızı sineye çektik. Devre arasında ise insan selini yara yara bu sefer de maratonun en tepesine çıktık. İki devrede iki farklı dünyadaydık sanki.
Oynanan futbol üzerine konuşmak yersiz, iyi futbol beklentim yoktu. 3 puan gerekli ve yeterliydi, öyle de oldu.
Adana Spor tribünlerine de değinmeli aslında. Yapılan tezahüratları çok duymadım, daha doğrusu zaten gürültünün içinde olduğumdan duyamadım. Bir de maçın stresi eklenince iyiden iyiye gözden kaçırdım. Yine de kapalı tribün ile kale arkasının kesiştiği noktada –şimşekler grubunun simetriğinde – turbeyler iyi destek verdiler kanımca. Sesten ziyade görsel öğeleri daha net seçebildim haliyle, ve kale arkasında boydan boya açılan bez pankartı (Şehr-i Turuncu) başarılı buldum. Yalnız içerdiği mesaj daha özgün olabilirdi. Şöyle ki, “Adana Demirspor’ludur”a anti tez olarak hazırlandığı belliydi. Haddim değil belki ama o büyüklükte bir “Adanaspor” yazısı daha vurucu olabilirdi.
Güneşten yandığımızı belirtmek gerek bu arada. Yanımıza şapka almak iyi bir fikirmiş. Maç sonu tekrar Kazım Büfe’ye uğradık. Yengen, kaşarlı, vişne, şalgam…
Her şeyiyle çok güzel bir hafta sonu geçirdim. Umarım ikinci yarıdaki derbiye de gelebilirim. Belki ikinci yarıda bu blogun yazarları tam kadro 5 Ocak’ta olurlar da tüm izlenimleri benden bekleme gafletinde bulunmazlar. Akıllı çocuklardır onlar.
Ama öncelikle önümüzde gidilecek deplasmanlar, tepilecek kilometreler var …
Yorumlar