Merve de sağolsun, Yavuz'dan gelen pası kontrol edip topu sürmeye başlıyor. Çok da iyi ediyor. Söz sırası onda...
"Günaydın, iki gündür o pas bana gelmesin diye takip ediyordum, geldi, neden diye sorarsanız ne benim “mavi lacivert yaşamak” serisinde yazan arkadaşlar kadar tutkulu ve duygusal hissetmemem ve o kadar deplasman hatıramın olmaması.
Benim çok küçükken bir aşkım vardı, daha sonra büyüdüm, ortaokul ya da lise yılları, ilk zamanını hatırlamam ama yavaş yavaş Demirspor’u tanımaya başladım. Futbolu ve hatta sporun her dalını seyretmeyi seven ben için tabi ki şehrimin takımlarını bilmek ve birini desteklemek önemliydi, çünkü Türkiye’de de bu eksik yapılan bir şeydi. Velhasıl, taraftarı, misyonu, renkleri, duruşu ve belki biraz da cefakarlığı nedeniyle Demirspor beni kendine çekmişti. Dolayısıyla mantığımın beni yönlendirdiği ikinci aşkım olmuştu. Bana gelirsek dedim ya yeterince duygusal değilim diye, benim tek çok duygulandığım, çok kızdığım, çok heyecanlandığım zamanlar tuttuğum takımın maçını izlediğim anlardır, neredeyse kişilik değiştiririm. Güngören maçını hatırlıyorum o gün çok mutluydum çünkü Ankara’dan Adana’ya gelmiştim. Maçı televizyondan izliyorum büyük bir umutla. Son dakikalarda yediğimiz gol, ben televizyonun önünde ayakta duruyorum, yıkılmışım. İşte bizimkilerin bir sözü vardı yenildikçe “bağlılığımız” artar, sanırım öyle bir histi o gün bir dönüm noktası daha eklenmişti Demirspor sevgime, artık daha çok ve daha yakından takip edecektim. Tarihini okuyup başarılarını öğrenecektim.
Günler geçti işte bugün oldu, bir Demirspor platformunda ayağıma pas alıp pas veriyorum. Taraftarların hikayesi çoktur, ve özellikle bizimkiler duygusal adamlardır, bir futbol takımı için ülkenin diğer ucuna gider ve hatta ülke değiştir, yenilseler de acıyı paylaşarak evlerine döner, sevdiklerine sarılır ağlarlar. İşte bu hikayeler beni en derinden etkileyen ve duydukça futbolun aslında ne kadar hayat olduğunu ve asla bugün ki endüstriyelliği ve ortamı hak etmediğini düşündürten. Hepinize teşekkürler, iyi ki varsınız.
24 Aralık'a gelince Yavuz Yıldırım, n'apacağımı ben de bilmiyorum ama ilk andan beri mavi lacivert tarafta olacağıma dair bir his var. Çünkü biz hep kazanmaya daha çok ihtiyacı olan takımı tutarız. :)
ve duygusallığını en takdir ettiğim taraftarlardan birine atıyorum ben pası, Mustafa Uçar söz sizde
Not: bu yazı yüzünden işe geç kalacağım :)"
"Günaydın, iki gündür o pas bana gelmesin diye takip ediyordum, geldi, neden diye sorarsanız ne benim “mavi lacivert yaşamak” serisinde yazan arkadaşlar kadar tutkulu ve duygusal hissetmemem ve o kadar deplasman hatıramın olmaması.
Benim çok küçükken bir aşkım vardı, daha sonra büyüdüm, ortaokul ya da lise yılları, ilk zamanını hatırlamam ama yavaş yavaş Demirspor’u tanımaya başladım. Futbolu ve hatta sporun her dalını seyretmeyi seven ben için tabi ki şehrimin takımlarını bilmek ve birini desteklemek önemliydi, çünkü Türkiye’de de bu eksik yapılan bir şeydi. Velhasıl, taraftarı, misyonu, renkleri, duruşu ve belki biraz da cefakarlığı nedeniyle Demirspor beni kendine çekmişti. Dolayısıyla mantığımın beni yönlendirdiği ikinci aşkım olmuştu. Bana gelirsek dedim ya yeterince duygusal değilim diye, benim tek çok duygulandığım, çok kızdığım, çok heyecanlandığım zamanlar tuttuğum takımın maçını izlediğim anlardır, neredeyse kişilik değiştiririm. Güngören maçını hatırlıyorum o gün çok mutluydum çünkü Ankara’dan Adana’ya gelmiştim. Maçı televizyondan izliyorum büyük bir umutla. Son dakikalarda yediğimiz gol, ben televizyonun önünde ayakta duruyorum, yıkılmışım. İşte bizimkilerin bir sözü vardı yenildikçe “bağlılığımız” artar, sanırım öyle bir histi o gün bir dönüm noktası daha eklenmişti Demirspor sevgime, artık daha çok ve daha yakından takip edecektim. Tarihini okuyup başarılarını öğrenecektim.
Günler geçti işte bugün oldu, bir Demirspor platformunda ayağıma pas alıp pas veriyorum. Taraftarların hikayesi çoktur, ve özellikle bizimkiler duygusal adamlardır, bir futbol takımı için ülkenin diğer ucuna gider ve hatta ülke değiştir, yenilseler de acıyı paylaşarak evlerine döner, sevdiklerine sarılır ağlarlar. İşte bu hikayeler beni en derinden etkileyen ve duydukça futbolun aslında ne kadar hayat olduğunu ve asla bugün ki endüstriyelliği ve ortamı hak etmediğini düşündürten. Hepinize teşekkürler, iyi ki varsınız.
24 Aralık'a gelince Yavuz Yıldırım, n'apacağımı ben de bilmiyorum ama ilk andan beri mavi lacivert tarafta olacağıma dair bir his var. Çünkü biz hep kazanmaya daha çok ihtiyacı olan takımı tutarız. :)
ve duygusallığını en takdir ettiğim taraftarlardan birine atıyorum ben pası, Mustafa Uçar söz sizde
Not: bu yazı yüzünden işe geç kalacağım :)"
Yorumlar