2007 yılından bu zamana kavgayla dövüşle Demirspor'a bir şeyler katmaya çalışıyoruz. Sonuç almanın, değiştirmenin bu kadar yıpratıcı olduğu camianın çok ama çok az olacağını düşünüyorum. Demirspor'a bir şeyler vermeye çalışırken, kendimizden yitiriyoruz. Hayallerimiz var çünkü. O hayallerin peşinden koşarken 2.900 yazıya, 500.000 sayfa görüntülemesine ulaşmışız. Hayallerimiz de bu kadarcık olsun gerçekleşti mi? Her şey kötü diyemem, her şey ilk günkü gibi de diyemem ama maalesef iyi şeyler çoğunlukta demem de mümkün değil.
Bugüne kadar yazdığım en zor yazılardan biri bu. Yanımda küçücük iki çocuk vardı maçta, sevdim onları öptüm. Hatta babası yorulmuştu da aldım onu omzuma maçı bir süre birlikte izledik. O esnada çocuğun nasıl heyecanlandığını gördüm. Bacakları kasılıyordu, boynumun sıkıştığını hissettim. Sonra bağırdı ve akabinde ellerini vücudunu titreme alacak kadar sıktı. Bu çocuk sanırım 4,5-5 yaşlarındaydı. Tam benim kızımın yaşlarında. İşte o anda aslında anlamalıydım hak ettiğimi bu belayı. Çünkü ben de çocuklarımı bu acıya götürüyorum. Onlar acıya doğru yürürken, ben her Demirspor deyişlerinde mutlu oluyorum. Her mavi-lacivert deyişlerinde mutlu oluyorum. Onlar da bana başarı videosu gönderiyorlar. Ben böyle bir babayım işte. Çocuklarının bu tür videolarına bakıp, duygulanan mutlu olan bir babayım. Onlara mavili, armalı kıyafetler alıp ellerimle uçuruma götüren bir babayım. Tabi ki Allah belamı verecek. Kendi isteğim dışında görev yerim değiştirildi. Ailem param...
Yorumlar
Yönetim tarafından bakılacak olursa; "sizi kim satın aldı? (Adana'da para bir meta olarak birçok ortamda kullanıldığından biz de elbet paraya tamah ederdik nasıl olsa onların gözünde)", "siz Demirspor için ne verdiniz", "Demirspor'a zarar veriyorsunuz?", "Demirspor ile ilgili takıma en ufak zarar veren anasını da satar" gibi beylik söylemleri bize yönelterek mükafatımızı artıran camianın yüz akı yöneticiler de kalbimizde ayrı bir yer tutmaktadır.