Ankaragücü ile Adana'daki en son lig maçını Ekim 1994'te oynamıştık. (2003'te de kupa maçında karşılaşmışız). Hakem Nedim Göklü'nün katlettiği, 60. dk'da 9 kişi kaldığımız ama son dakikada yediğimiz golle 3-2 yenildiğimiz maç... (www.tff.org.tr/Default.aspx?pageId=397&macId=48001) Sahaya girenler, hakeme saldıran kulübe vs derken 3 ya da 4 maç tarafsız sahada cezası almıştık da bir daha belimizi doğrultamamıştık. 1.ligte (yeni süper Lig) son sezonumuz böylece daha 7. haftada bitmişti, aslında o haftaya kadar 3 galibiyetimiz vardı. (O Nedim Göklü, bu haftaki maçın da gözlemcisiymiş!)
Ankaragücü, sadece tarihi olarak değil ayrıca kentin sosyo-kültürel değerlerini yansıtmasıyla da köklü kulüplerinden. Duygu Hatipoğlu-Berkay Aydın'ın (her ikisiyle de tanışıp ahbap olma şanı yakaladığım için mutluyum) yazdığı "Bastır Ankaragücü" kitabında kulübün tarihi ve sosyolojik temellerini bulmak mümkün. Kitap Ankaragücü merkezli de olsa ülkenin futbol ve taraftar kültürüne dair önemli tespitlerde bulunuyor (www.idefix.com/Kitap/tanim.asp?sid=AI3I09VM0A7AJRXX7TGP).
Kitapta aktarıldığı üzere, kulübün İmalat-ı Harbiye'ye dayanan geçmişi, fabrikanın Ankara'ya taşınması şekilleniyor. Fabrikanın kent yaşamına kattıkları, kulübün kitleselleşmesinin de önünü açıyor. Cebeci-Abidinpaşa civarında yoğun olarak yerleşen fabrika işçilerinin futbol takımları, yardım sandıkları ve bando takımları gibi sosyal etkinlikleri ile kent hayatında önemli etkileri olmuştu. Ankaragücü Hamamönü, Hacettepe, Ulucanlar, Yenidoğan, İncesu gibi eski Ankara ve Ulus bölgesinde bir futbol temsili yaratıyor. Kulübün Ankaragücü adını alması 1933'te gerçekleşir. 1934'te kendi adına sahip bir stadı olmuştur ki bu şekilde uzun yıllar "stad sahibi tek kulüp" ünvanını taşımıştır. Bu stat 1985'e kadar faaliyet gösterse de o dönemin Büyükşehir Belediye başkanınca yıkılır. 1970'lerde 2.ligte olduğu dönemlerde kulüp maçlarını Cebeci Stadı'nda oynar. Kentin 1950'lerden itibaren yaşadığı kentsel dönüşüm, yeni mahallerin kurulması, Cumhuriyet elitlerinin belirginleşmesi ile yaşanan sınıfsal ve mekansal farklılaşma kentin kulüplerine de yansır ve Gençlerbirliği ile Ankaragücü arasındaki temel farklar o dönemlerde netleşir.
Kitabın yazarları, 2. ligteyken 1981'de kupa şampiyonluğunun kazanan Ankaragücü'nün, 1. ligte takımı olmayan Ankara'yı temsil etmesi için üst lige alınmasını şöyle yorumluyor: "12 Eylül darbe koşullarında kendisine toplumsal meşruiyet alanı yaratmak isteyen cuntanın, Ankara'da çok sevilen bir takım üzerinden sempati toplamaya çalışması tipik bir siyasi fırsatçılık örneği değil midir? Bu anlamda futbola siyasetin bulaştığı doğrudur, ancak burada en son suçlanması gereken Ankaragücü takımı ve kulübe gönül vermiş taraftarlardır. (...) Unutulmaması gereken şey, Ankaragücü'nün 1.lige çıkarılmasının gerçek ve hak edilmiş bir başarıya dayandığı ve futbol tarihinde özel durumlara özel uygulamalar yapılmasının bu olayla sınırlı olmadığıdır. (...) Ne var ki darbecilerin bu sözde 'kıyağı' Ankaragücü'ne karşı rakip tribünlere yıllarca istismar edecekleri bir koz verecek ve anti-emperyalist mücadele içinde biçimlenmiş bir takımın doğal sempatizanı olması gereken darbe karşıtı ilerici demokrat kesimin gözünde, silinmesi yıllar sürecek olumsuz bir imaj edinmesine mal olacaktı."
Benzer bir siyasi fırsatçılığı yakın dönemde Melih Gökçek ve oğlunun da gerçekleştirdiğini ancak kulübü içinden çıkılmaz bir batağa sapladığını hatırlamakta fayda var. Tabii bu durumların yaşanmasında Gökçek'e destek veren, fazlasıyla bölünmüş Ankaragücü tribünlerinin payı olduğunu da vurgulamak gerekli. İş işten geçtikten sonra Gökçek'e gösterilen öfkenin hiçbir şeye yaramadığı ortada. Ne yazık ki bu köklü kulüp, tamamen yönetim hataları ve kişisel hırslar sonucu bugün geldiği noktaya getirildi. Ankaragücü'nün yaşadıklarından, yönetim hatalarından, tribündeki bölünmüşüğünden ders almak, bizim görevimiz olmalı.
Kulübe dair güncel bir blog olarak, http://lacivert1910.blogspot.com/ adresini de hatırlatalım.
Ankaragücü, sadece tarihi olarak değil ayrıca kentin sosyo-kültürel değerlerini yansıtmasıyla da köklü kulüplerinden. Duygu Hatipoğlu-Berkay Aydın'ın (her ikisiyle de tanışıp ahbap olma şanı yakaladığım için mutluyum) yazdığı "Bastır Ankaragücü" kitabında kulübün tarihi ve sosyolojik temellerini bulmak mümkün. Kitap Ankaragücü merkezli de olsa ülkenin futbol ve taraftar kültürüne dair önemli tespitlerde bulunuyor (www.idefix.com/Kitap/tanim.asp?sid=AI3I09VM0A7AJRXX7TGP).
Kitapta aktarıldığı üzere, kulübün İmalat-ı Harbiye'ye dayanan geçmişi, fabrikanın Ankara'ya taşınması şekilleniyor. Fabrikanın kent yaşamına kattıkları, kulübün kitleselleşmesinin de önünü açıyor. Cebeci-Abidinpaşa civarında yoğun olarak yerleşen fabrika işçilerinin futbol takımları, yardım sandıkları ve bando takımları gibi sosyal etkinlikleri ile kent hayatında önemli etkileri olmuştu. Ankaragücü Hamamönü, Hacettepe, Ulucanlar, Yenidoğan, İncesu gibi eski Ankara ve Ulus bölgesinde bir futbol temsili yaratıyor. Kulübün Ankaragücü adını alması 1933'te gerçekleşir. 1934'te kendi adına sahip bir stadı olmuştur ki bu şekilde uzun yıllar "stad sahibi tek kulüp" ünvanını taşımıştır. Bu stat 1985'e kadar faaliyet gösterse de o dönemin Büyükşehir Belediye başkanınca yıkılır. 1970'lerde 2.ligte olduğu dönemlerde kulüp maçlarını Cebeci Stadı'nda oynar. Kentin 1950'lerden itibaren yaşadığı kentsel dönüşüm, yeni mahallerin kurulması, Cumhuriyet elitlerinin belirginleşmesi ile yaşanan sınıfsal ve mekansal farklılaşma kentin kulüplerine de yansır ve Gençlerbirliği ile Ankaragücü arasındaki temel farklar o dönemlerde netleşir.
Kitabın yazarları, 2. ligteyken 1981'de kupa şampiyonluğunun kazanan Ankaragücü'nün, 1. ligte takımı olmayan Ankara'yı temsil etmesi için üst lige alınmasını şöyle yorumluyor: "12 Eylül darbe koşullarında kendisine toplumsal meşruiyet alanı yaratmak isteyen cuntanın, Ankara'da çok sevilen bir takım üzerinden sempati toplamaya çalışması tipik bir siyasi fırsatçılık örneği değil midir? Bu anlamda futbola siyasetin bulaştığı doğrudur, ancak burada en son suçlanması gereken Ankaragücü takımı ve kulübe gönül vermiş taraftarlardır. (...) Unutulmaması gereken şey, Ankaragücü'nün 1.lige çıkarılmasının gerçek ve hak edilmiş bir başarıya dayandığı ve futbol tarihinde özel durumlara özel uygulamalar yapılmasının bu olayla sınırlı olmadığıdır. (...) Ne var ki darbecilerin bu sözde 'kıyağı' Ankaragücü'ne karşı rakip tribünlere yıllarca istismar edecekleri bir koz verecek ve anti-emperyalist mücadele içinde biçimlenmiş bir takımın doğal sempatizanı olması gereken darbe karşıtı ilerici demokrat kesimin gözünde, silinmesi yıllar sürecek olumsuz bir imaj edinmesine mal olacaktı."
Benzer bir siyasi fırsatçılığı yakın dönemde Melih Gökçek ve oğlunun da gerçekleştirdiğini ancak kulübü içinden çıkılmaz bir batağa sapladığını hatırlamakta fayda var. Tabii bu durumların yaşanmasında Gökçek'e destek veren, fazlasıyla bölünmüş Ankaragücü tribünlerinin payı olduğunu da vurgulamak gerekli. İş işten geçtikten sonra Gökçek'e gösterilen öfkenin hiçbir şeye yaramadığı ortada. Ne yazık ki bu köklü kulüp, tamamen yönetim hataları ve kişisel hırslar sonucu bugün geldiği noktaya getirildi. Ankaragücü'nün yaşadıklarından, yönetim hatalarından, tribündeki bölünmüşüğünden ders almak, bizim görevimiz olmalı.
Kulübe dair güncel bir blog olarak, http://lacivert1910.blogspot.com/ adresini de hatırlatalım.
Yorumlar