Ana içeriğe atla

Perşembe Konukları #12 : Talip Egemen "AĞUSTOS 1990, YAYLA DÖNÜŞÜ, ADANA DEMİRSPOR"

-------------------------------------------------------------------------------
Her hafta Perşembe günleri,"Perşembe Konukları" köşemizde demirgibiyiz@gmail.com adresimize o hafta gelenler içerisinden bir yazıyı, "konuk yazarımız"ın yazısı olarak blogumuza taşıyoruz. Tüm okurlarımız yazılarını demirgibiyiz@gmail.com 'a gönderebilirler.

Bu hafta, bize üçüncü kez konuk olan Talip Egemen'in yazısını yayınlıyoruz. Talip Bey, yayla havasını, Adana Demirspor'un kazanma kültürünün olduğu dönemleri ve güzel çocukluk anılarını taşıyor bizlere bu defa. Perşembe Konukları köşemizin en sıkı takipçisi Talip Bey'den ve okuyucularımızdan bu haftaki gecikme için özür dileyerek yazısını yayınlıyoruz...

-------------------------------------------------------------------------------
AĞUSTOS 1990, YAYLA DÖNÜŞÜ, ADANA DEMİRSPOR
Talip Egemen


1990 yılının Ağustos ayıydı. Bir Pazar öğleden sonrası yayla sezonunu tamamlayıp Adana’ya dönüyorduk. Adana’ya dönüş günümüz ligin açılış haftası ile çakışmıştı. Babam arabanın radyosunu açmış maçları dinliyordu ben arabaya bindiğimde. Maçların ikinci yarıları yeni başlamıştı ve ilk yarılardaki sürpriz skor ligin yeni takımı Aydınspor’un Fenerbahçe karşısındaki 1-0 galibiyetiydi. Bu skor karşısında bizde şaşırdık ve yol boyunca şaşkınlığımız artarak devam etti. Ligin yeni takımı, Kadıköy’de Fenerbahçe’ye golleri bir bir sıralıyordu. İlker Yağcıoğlu ve birkaç sezon sonra Adana Demirspor forması giyecek olan Faruk Korkmaz attıkları gollerle sezonun ilk haftasına, belki de tarihe damgalarını vuruyorlardı. Kadıköy’de tarihe geçecek maçı anlatıyordu radyo ama benimde aklım Diyarbakır’da idi. Adana Demirspor da ligin ilk haftasında Diyarbakır deplasmanına çıkıyordu. Çıkıyordu çıkmasına da, ne bir gol olduğunda bağlanılıyordu oraya ne de arada sırada bağlanılıp dakika ve skor alınıyordu. Çünkü ikinci ligde mücadele ediyorduk. Daha doğrusu ikinci ligde mücadele edecektik o yıl. Önceki yıl ligden düşmüştük ve o yaz bizim için çok tanıdık olaylarla geçmişti.

Yönetimin istifası, başkanlığa aday çıkmaması, yapılamayan kongreler, sahipsizlik söylemleri, o dönem 13 yaşında olan küçük bir taraftarı oldukça üzüyordu. Ne olacak acaba diyordum. Bu arada takımda oluşturulmaya çalışılıyordu. Teknik direktörlüğe Sakıp Özberk getirilmişti. Futbolla yatıp kalkmama rağmen o zamana kadar Sakıp Özberk adını hiç duymamıştım. Babama sordum: “Sakıp Özberk ile anlaşmışız. Nasıl? Tanıyor musun?” diye. Babam da onunla olmaz o iş demişti. Sakıp Hoca belki babam gibi düşünen kişilerin çokluğundan o sezonu bizimle tamamlayamadı. Fakat yıllar sonra Gaziantepspor, Altay ve diğer Anadolu takımlarıyla Süper Lig’de başarılı işler yaptı ve babamı haksız çıkardı. Adana Demirsporumuzu da görevden ayrıldığı tarihe kadar potada tuttu.

Yazımın başında da belirttiğim üzere yayla sezonundaydık ve çok bilgi alamıyorduk sevdiğimizden. Sadece TRT-1’i çeken, 37 ekran bile olmayan siyah beyaz bir televizyon tek teknolojik oyuncağımızdı. O da 2. lig takımlarından haber vermiyordu zaten. Tek bilgi kaynağımız sabahları saat onbir gibi çarşıya gelen, sırada bekleyerek aldığımız gazetelerdi. Gazetelerde çok ümit verici haberler yazmıyordu bizim için. Sezonun ilk maçı da zorlu Diyarbakır deplasmanındaydı ve öngörüler sezona mağlubiyetle başlayacağımız üzerineydi. Ben de mağlubiyete hazırlamıştım kendimi ama içimde bir ümit, bu takımın hep beklenilmeyeni yapması, olmadık anda olmadık işleri başarması içimdeki ümidi canlı tutuyordu. Öyle değil midir sahiden, bu takım değil midir hep beklenmedik anlarda beklenmedik işleri başaran, ümitlerin tükendiği an küllerinden doğan, final maçlarını kazanan…

Burada ayrı bir paragraf açmak istiyorum, 1990/91 sezonundan yıllar sonra, bugünden ise yıllar önce, aralarda bir zaman -1997 Mayıs’ı olsa gerek- Adanaspor’un, ekstra play-off finalinde Şekerspor’a penaltılarla kaybettiği maçın ertesinde bir belediye otobüsünde yolculuk ederken önümde oturan iki kişi futbol üzerine konuşuyordu ve konu futbol olunca ben de kulak kabartmıştım konuşulanlara. Konuşmalarından Adanasporlu oldukları anlaşılıyordu. Takımlarına ve futbolcularına veryansın ediyorlardı. Nasıl olurda finale kadar gelip finalde kaybederlerdi. Futbolcular ruhsuzdu, Ankaralı İdris’e penaltı attırılır mıydı filan. Sohbet bu minvalde devam ederken biri diğerine dedi ki “Demirspor olsaydı finalde kaybetmezdi. Onlar çıkardı, onlar öyle bir takım.” Tespit mükemmeldi, benim koltuklarım kabarmış, oturduğum yere sığmaz olmuştum. Evet biz olsak çıkardık, nitekim o günden birkaç yıl önce Ankara’da, birkaç yıl sonrada Denizli’deki play-offlarda bizden daha iyi takımlar olmasına rağmen biz kazanmıştık. Biz de öyle bir ruh vardı. Ta ki iki yıl önceki Giresun maçına kadar. O maçtan önceki ruh halimi, özgüvenimi size anlatamam. Maçın oynanmasına bile gerek yoktu, biz final takımıydık ve o ruhla Giresun’u parçalardık. Bu bakış açısı eski başkan Tuncel’in Güngören maçında yaptığı “Onlar bizim rakibimiz değil” açıklamasıyla benzeşse de tamamen farklı düşünceler olduğunu belirtmem gerekir. Rakibi küçümsemekten ziyade kendine olan aşırı güvenin bir tezahürü olsa gerek. Giresun maçının ve şampiyonluğun kaybedilmesi kadar o ruhun kaybedilmesi de bir o kadar üzmüştür beni. Bize Güngören maçını kaybettiren de o ruhun önceki yıl kaybedilmesiydi belki de.

Tekrar doksan Ağustosuna gidersek radyo dinlemeye devam ediyorduk.O dönem birinci lig maçları tamamlandıktan sonra stüdyodaki spiker şöyle derdi : “Yayınımızı kapatmadan önce size ikinci ligden elimize ulaşan sonuçları veriyoruz” Ben de bu kısmı bekliyordum işte.Çoğu zaman bizim skor ulaşmazdı ellerine ama Diyarbakırdaki sonuç ulaşmıştı ve verilen ilk skor bizim maçın skoru olmuştu.Şöyle demişti spiker : “İkinci Lig C Grubu’nda oynanan maçta Diyarbakırspor :1 AdanaDemirspor :2”. Arabada kısa bir şaşkınlık yaşandı, “Allah Allah, nasıl olur?” Babam da çok şaşırmıştı. Hocayı tutmamıştı bir kere. Ben de kendimi kaybetme düşüncesine hazırlamış böylece kazanırsak daha çok sevinirim demiştim çocuk aklımla. Ortaokulda hocalarımız yazılı notlarımızı açıklamadan önce kaç beklediğimizi sorardı. Ben de genelde beklediğim notun 1-2 not aşağısında söylerdim hep. Sekiz beklerken altı der, hoca dokuz dediğinde sahte bir şaşırma efekti yapar gururla yerime otururdum sonra. Galiba bu Diyarbakır maçında da fark etmeden aynı şeyi yapmıştım. Kazanacağımızı biliyordum fakat şartlar bana kaybedeceğimizi söyletiyordu. Sonuçta Demirspor yapması gerekeni yapmış, kendi kültüründe var olan bir işi başarıp gelmişti. Onca olumsuzluğa rağmen zor bir deplasmana gitmiş, yenmiş ve gelmişti. Bu takım bu sene ne yapar, ne olacak bu takımın hali soruları acaba şampiyon olur muyuz'a dönüvermişti birden…

Yorumlar

Adsız dedi ki…
Unutmadan , o sezon sonunda şampiyon olduğumuzuda ekleyeyim.6-0 , 7-0'lık skorların havada uçuştuğu ,K.Hamdi ve Sedat'ın yıldızlaştığı , Türk futbolunun ustalarından Beyhan'ı AdanaDemirspor formasıyla izlediğimiz oldukça parlak bir sezondu.Yazıya yer verdiğiniz için teşekkür ederim.
T.Egemen
Adsız dedi ki…
o ruha 94 senesinde Ankarada oynanan extra playoffalarıda ekleyelim Sn.Talip Egemen,demirspor favori olmamasına rağmen o zamanda finalde favori Ç.Dadaneli yenip eski adıyla 1.Lige çıkmıştır.
Adsız dedi ki…
94 Yılında kazanılan Şampiyonluğunu unutmak mümkün mü ? Yazıda Ankara'daki finale gönderme yapmıştım ama tarih belirtmediğimden gölgede kalmış sanırım.
T.Egemen

Bu blogdaki popüler yayınlar

Adana Demirspor: 3 - Sivasspor: 0

Geçen sezonun tersine bu yıl süper bir başlangıç yaptık; üçer gollü, iki de iki. Geçen sezon Giresun'a karşı deplasmanda, Sivas'a da içeride can sıkıntısı yenilgiler almıştık. Onları da düşününce ayrı bir güzellik oldu... Böylece ilk kez Süper Lig'e iki galibiyetle başlamış olduk. Pazartesi maçlarıyla kesinleşecek olsa da yine ilk kez Süper Lig'te birinci sırayı gördük.  Takım cumartesi akşamı makine gibi çalıştı. Oyunu sürklase etti. Genelde sezon başı klişelerinden olan "henüz takım oturmadı/hazır değiliz" mazereti bu sene bize uğramamış oldu. Aynı teknik adam ve tamamen değişmemiş kadronun bunda payı büyük. Vargas'ın yokluğunda 11'e yerleşen Belhanda şansını iyi kullanıyor. Onyekuru-Akintola ile desteklenmiş hücum hattı iyi işliyor. Genelde maçlarda gol yeriz ama bu kez rakibe kaleyi kapattık, o açıdan da iyi bir performans oldu.  Geçen sezondaki çıtayı yukarı taşımak için mücadeleye devam!

Sezon Değerlendirmesi-II

 Oyuncular üzerinden bu sezona bakacak olursak, öncelikle yaz transferlerinde ses getiren Balotelli ve Belhanda ikilisinden başlamak gerekli sanırım.  Balotelli bütün tacizlere, önyargılara ve maç içinde hakemlerin veya rakip oyuncuların kışkırtmalarına rağmen verimli bir sezon geçirdi. Son haftadaki patlamasıyla beraber hem takımı hem ligin en golcü oyuncularından oldu. 18 lig ve 1 kupa golüyle iyi bir performans sergiledi. Golleri dışında da atakları yönlendirmesi, şut tehdidi ve rakip savunmayı yıpratmasıyla iyi bir forvetin yapması gerekenleri büyük oranda yaptı. Ama Malatya maçında olduğu gibi çok pozisyon kaçırdığı maçlarda da canımızı sıktı.  Belhanda ile ilgili duygularımı önceki yazılarda belirtmiştim. En son GS maçındaki yaptıklarıyla iyice gözümüzden düştü. Transfer olduğunda 10 gole ulaşsa yeter diye düşünüyordum; çok uzak kaldı o beklentiden. Onun dışında maç içindeki pas tercihleri, istikrarsızlığı ile bu sezonun en büyük hayal kırıklığı oldu diyebilirim. Benzer şekilde A

Fenerbahçe: 4 - Adana Demirspor: 2

 Yine hakemin hatalı kararlarının damga vurduğu maçta sezonun ilk yenilgisini aldık. Aleyhimize verilen yanlış penaltı, lehimize önce verilip sonra yanlış ofsayt kararı ile verilmeyen penaltı, rakip oyuncuya gösterilmeyen kartlarla birlikte iyi oynadığımız maçtan puan alamadık. Deplasman takımı gibi oynayarak hızlı hücumlarla ilk yarıda farkı ikiye çıkaran rakibe karşı ev sahibi gibi oynadık; iyi top yaptık, ilk dakikalardaki baskıyı iyi kırdık. İlk yarıda bir gol bulabilsek skor farklı olabilirdi. Yine de 3-0'dan sonra oyundan kopmayıp skoru 3-2'ye getirmek başarıydı. Tek kaleye döndürdüğümüz maç son dakikalardaki kırmızı kart ve 4. golle tamamlandı. Fenerbahçe'nin bu sene iyi yaptığı kolay skor bulma işini, zaten aksayan defansımızla durdurmamız kolay olmadı. Ligin en iyi top oynayan takımını izlemek için tribüne koşan Fenerbahçeliler, müthiş bir deplasman tribünü görerek evlerine döndüler; hafta içi maçta taraftarımız gece 1'e kadar tribünde bekletildi. Hafta içi bir