Her hafta Perşembe günleri,"Perşembe Konukları" köşemizde demirgibiyiz@gmail.com adresimize o hafta gelenler içerisinden bir yazıyı, "konuk yazarımız"ın yazısı olarak blogumuza taşıyoruz. Tüm okurlarımız yazılarını demirgibiyiz@gmail.com 'a gönderebilirler.
Bu hafta Perşembe konuğumuz, Selim Özben. Nedense aklıma Selim Bey'in Oğuz Atay seven Demirsporlulardan olduğu düşüncesi geldi yazısını okuyunca. Belki Demirspor'un Tutunamayanlar'ın tutunacak son dalı olmasındandır...Kendisi de, bize benzer bir biçimde Adana'dan uzakta Demirspor sevdasını yaşatanlardan...
Selim Bey'e teşekkürlerimizle yazısını yayınlıyoruz ...
-------------------------------------------------------------------------------
ONCA ENGELİ AŞARAK
Selim Özben
Sevgili demirgibiyiz tayfası, Ankara’nın karanlık bağrında mavi-lacivert bir sevgiyi canlı tutmanız gerçekten takdire şayan, aslında sizlere baktığımda kendimi görüyorum çünkü ben de sizler gibi uzaktan sevdim bu takımı.
Onca engeli aşarak, memleketin-yörenin takımını sevmek-tutmak-desteklemek ve sadece onu desteklemek, gerçekten zor bir iş! Helal olsun sizlere… Ben kendimce bu engelleri iki başlıkta topluyorum: Memleket futboluna dair kabul edilmiş normalliklerin aşılması-yani yerel bir takımın tutulmasının anormal sayılması, bir diğeri de efsanelerle büyümüş-güdülenmiş olmana rağmen desteklediğin takımın yerlerde sürünüyor olmasıdır.
Normal sayılanı aşmak, genel olarak hayata ve hayatını kurduğun temellere yönelik bir sorgulamanın sonucudur. Ben, kişisel olarak, neden Demirsporlu olduğumu, bana sunulanları kabul etmemekle temellendiririm öncelikle.
Muhalif bir duruşun simgesi olarak Demirspor, mavi-lacivert renklere bu gözle bakanlar için, tıpkı onun başarılı olacağı günlerin özlemini duymak gibi, farklı bir hayatın kurgulanacağı günlerin umudunu da taşır. Takımımız başarılı olduğunda, bizim her türlü işimiz de yolunda gidecektir sanki; hedeflerimize varacağızdır en nihayetinde. Özellikle yeni neslin Demirsporluluğunda bu etmen önem taşır. Demirspor, bir umut olarak, zalim dünyanın karşısında bir mücadele aracıdır. Belki bu satırlarda, Demirspor yerine başka bir takım da yazılabilir-her taraftarın, takım tutma şevki benzer nedenlerledir. Ama sırf o yüzden de çok özeldir, romantiktir.
Bu romantik ideal, eski güzel günlerin hikayeleriyle beslenir. Demirspor, belki çok sayıda tarihi başarı elde etmemiştir ama onla ilgili çokça hikaye bilinir-anlatılır. İşin içine Adanalı abartmasını da katıp, çok sayıda ve farklı alanlarda efsaneler yaratmıştır Adana Demirspor. Sözlü tarihin içinde yoğrulan ve herkesin bir yerinden çekiştirip deforme ettiği onca anı yüklüdür eskilerin dillerinde; biz yeni nesle bunlar çeşitli ortamlarda-çoğunlukla bölük pörçük anlatılır. Zihnimizde geçmişin siyah beyaz kareleri yerleşmiştir Demirspor’a dair.
Dolayısıyla her kuşaktan futbolseverin adını-sanını bildiği ve büyük ölçüde saygı duyduğu bir camiadır. “Bu bizim bildiğimiz Demirspor mu?” sorusu işte bu temelden kaynaklanır; takım yıllarca ligi sürklase etmiş olmasa da futbolseverlerin zihninde yer etmiştir çeşitli vesilelerle. O siyah beyaz karelerden, renkli hatıralara geçiş arasında hep bir kopukluktur vardır yeni nesil için. Bağlantı bir yerde kopmuştur; bugüne nasıl gelinmiştir; siyah beyazı kareleri sonradan renklendirerek eski tadı almak mümkün müdür? Diğer bir deyişle efsaneyle gerçek arasındaki keskin bağlantı kopukluğu, bugünün temel sorunudur. Eskilerin birçoğu, bugüne dair küskünlükleri ile çerçeveledikleri siyah beyaz karelerde kalma heveslisi iken, yenilerin birçoğu o siyah beyaz kareleri, sadece kartpostal niyetine kullanır; belirli gün ve haftaların dışında anımsamaz.
Eski hikayeler, bugünün takımını ve taraftarını ayakta tutmayı başarır mı? Takıma gelip giden futbolcuların, “büyük bir camiaya geldiğimizin farkındayız” yollu sözleri, onlara da bu efsanenin sirayet ettiğini gösterir; ama bu onların kaslarına ekstra bir hormon vermez; sahada efsane oynamaz.
Ama “taraftar” için bunu söylemek mümkün değil. O eski güzel günleri görmeseler de gelecek güzel günlerin onlar tarafından kurulacağını bilen bir kitle var. İşte o kitle, takımın peşinden yüzlerce kilometre yol gitmeye razıdır. Bilir ki o yollar, sanki bir zaman tünelinden geçiyormuşçasına kendini efsanevi günlere götürür ve her gidiş geliş inancını biraz daha artıracaktır, sahada olan bitenden bağımsız olarak. Çünkü gerçek taraftarlık, deplasmanlarda kazanılır. Evinde değil, uzakta ve yalnızken bu inancı pekiştirebilmek önemlidir.
Ben de sizler gibi uzaklardayken Demirsporlu oldum. Kendi Demirspor’umu gazete sayfalarında, ufacık fotoğraflarda ve son zamanlarda internet aracılığı ile kurdum, yüzlerini görmediğim futbolcuların adını sanını ezberledim, ilk 11i her hafta takip ettim; belki bana sanal taraftar diyebilirsiniz, haklısınız! Benim taraftarlığım Adana’dakilerle bir tutulamaz, doğrudur. Ama takım kazandığında çocuklar gibi şen olmak, üzüldüğünde hasta olmak ortak noktamız değil mi? Ya da bereketli topraklara yolculuklarımı maç trafiğine göre ayarlamaya çalışmak, maç yoksa bile 5 Ocak’ın etrafında turlamak, yolda mavi-lacivert atkılı birine selam vermek-benzer hisler değil mi? Sırf uzaktayım diye beni aranıza almama zalimliğini göstermezsiniz, değil mi?
Benim hayatım yollarda geçiyor. Yolda olmak, bir yere gidiyor olmak, yerinde durmamayı, iki arada bir derede kalmayı da simgeler. Tıpkı, yolculuğun varılan yerden bağımsız bir özelliği olması gibi, bu ruh hali de takımcılığa takılı kalmadan futbolu sevebilmektir. Demirspor özelinde, bugünün eksikliklerinin, geleceğin önünü tıkamasını engelleme çabasıdır.
Hepinize selamlar-sevgiler…
Yorumlar
Ozan Baysal
Ahmet Özsoy-mavibulvar